14. พระเจ้าตรัสว่า ลูกหลานที่กลับสัตย์เอ๋ย กลับมาเถิดเพราะเราเป็นนายของเจ้าเราจะรับเจ้าจากเมืองและจากตระกูลละคนสองคนและเราจะนำเจ้ามาถึงศิโยน
15. “และเราจะให้ผู้เลี้ยงแกะคนที่พอใจเราแก่เจ้า ผู้ซึ่งจะเลี้ยงเจ้าด้วยความรู้และความเข้าใจ
16. และเมื่อเจ้าทวีและเพิ่มขึ้นในแผ่นดินนั้น ในครั้งนั้น (พระเจ้าตรัส) เขาทั้งหลายจะไม่กล่าวอีกว่า “หีบพันธสัญญาแห่งพระเจ้า” เรื่องนี้จะไม่มีขึ้นในใจ ไม่มีใครกล่าวถึง ไม่มีใครนึกถึง จะไม่ทำกันขึ้นอีกเลย
17. ในครั้งนั้นจะเรียกกรุงเยรูซาเล็มว่าเป็น พระที่นั่งของพระเจ้า และบรรดาประชาชาติจะรวบรวมกันเข้ามาหายัง พระพักตร์ของพระเจ้าในกรุงเยรูซาเล็ม และเขาจะไม่ติดตามใจอันชั่วของเขาอย่าง ดื้อกระด้างอีกต่อไป
18. ในสมัยนั้นเชื้อสายของยูดาห์จะเดินมา กับเชื้อสายของอิสราเอล เขาทั้งสองจะรวมกันมาจากแผ่นดินฝ่ายเหนือมายัง แผ่นดินซึ่งเรามอบให้แก่บรรพบุรุษของเจ้าให้เป็นมรดก
19. “ ‘เราคิดว่าเราจะตั้งเจ้าไว้ท่ามกลางบุตรทั้งหลาย ของเราอย่างไรดีหนอและให้แผ่นดินที่น่าปรารถนาแก่เจ้าเป็นมรดกที่สวยงามที่สุดในบรรดาประชาชาติและเราคิดว่าเจ้าจะเรียกเราว่าพระบิดาของข้าพระองค์และจะไม่หันกลับจากการติดตามเรา
20. พระเจ้าตรัสว่า เชื้อสายอิสราเอลเอ๋ย แน่นอนทีเดียวที่ภรรยาทรยศละทิ้งสามีของนางฉันใดเจ้าก็ได้ทรยศต่อเราฉันนั้น’ ”
21. เขาได้ยินเสียงมาจากที่สูงโล้นเป็นเสียงร้องไห้และเสียงวิงวอนของบุตร ทั้งหลายของอิสราเอลเพราะเขาได้แปรวิถีของเขาเสียแล้วเขาได้ลืมพระเยโฮวาห์พระเจ้าของเขา
22. “บรรดาบุตรที่กลับสัตย์เอ๋ย จงกลับมาเถิดเราจะรักษาความกลับสัตย์ของเจ้าให้หาย”“ดูเถิด ข้าพระองค์ทั้งหลายมาหาพระองค์แล้วเพราะพระองค์ทรงเป็นพระเยโฮวาห์พระเจ้า ของข้าพระองค์”