8. พระเจ้าตรัสว่า จงขึ้นไปที่เนินเขาและนำไม้มาสร้างพระนิเวศ เราจะมีความพอใจในพระนิเวศนั้น และเราจะได้รับเกียรติ
9. เจ้าทั้งหลายหวังได้มาก แต่นี่แน่ะก็ได้น้อย และเมื่อเจ้านำผลมาบ้านของเจ้า เราก็เป่ามันไปเสีย พระเจ้าจอมโยธาตรัสว่า ทำไมเป็นอย่างนั้นเล่า ก็เพราะนิเวศของเราพังทลายอยู่ ฝ่ายเจ้าต่างก็สาละวนอยู่กับเรื่องบ้านของตน
10. เพราะฉะนั้น ท้องฟ้าที่อยู่เหนือเจ้าจึงยั้งน้ำค้างไว้เสีย และโลกก็ยึดพืชผลของมันไว้เสีย
11. และเราก็เรียกความแห้งแล้งมาสู่แผ่นดินและเนินเขา มาสู่ข้าว เหล้าองุ่น และน้ำมันมาสู่สิ่งต่างๆ ซึ่งดินอำนวยผล สู่มนุษย์และสัตว์ และมาสู่ผลงานซึ่งมือกระทำไว้”
12. แล้วเศรุบบาเบล บุตรเชอัลทิเอลและโยชูวาบุตรเยโฮซาดักมหาปุโรหิต พร้อมกับประชาชนทั้งปวงที่เหลืออยู่ได้เชื่อฟังพระสุรเสียง ของพระเยโฮวาห์พระเจ้าของเขาทั้งหลาย และถ้อยคำของฮักกัยผู้เผยพระวจนะเพราะว่า พระเยโฮวาห์พระเจ้าของเขาทั้งหลายได้ทรงใช้ท่านมา และประชาชนก็เกรงกลัวพระเจ้า
13. แล้วฮักกัย ทูตของพระเจ้าจึงกล่าวแก่ประชาชน ตามกระแสรับสั่งของพระเจ้าว่า “พระเจ้าตรัสว่า เราอยู่กับเจ้าทั้งหลาย”
14. และพระเจ้าทรงเร้าใจเศรุบบาเบลบุตรเชอัลทิเอล ผู้ว่าราชการเมืองยูดาห์ และทรงเร้าใจของโยชูวาบุตรเยโฮซาดักมหาปุโรหิต และเร้าใจประชาชนทั้งปวงที่เหลืออยู่นั้น เขาทั้งหลายก็มาสร้างพระนิเวศของพระเจ้าจอมโยธา พระเจ้าของเขาทั้งหลาย
15. ณ วันที่ยี่สิบสี่ของเดือนนั้นในเดือนที่หกในปีที่สองแห่งรัชกาลพระราชาดาริอัส