8. เจ้าได้ตั้งสัญลักษณ์ของเจ้าไว้หลังประตูและเสาประตูเพราะทิ้งเราแล้ว เจ้าจึงเปิดผ้าคลุมที่นอนของเจ้าเจ้าขึ้นไปบนนั้นเจ้าทำให้มันกว้างและเจ้าตกลงกับมันเพื่อเจ้าเองเจ้ารักที่นอนของมันและเจ้าได้มองดูการเปลือย
9. เจ้าเดินทางไปหาพระโมเลคพร้อมกับน้ำมันและทวีน้ำหอมของเจ้าเจ้าได้ส่งทูตของเจ้าไปไกลแม้ให้ลงไปจนถึงแดนคนตาย
10. เจ้าเหน็ดเหนื่อยเพราะระยะทางไกลของเจ้าแต่เจ้ามิได้พูดว่า “หมดหวัง”เจ้าประสบการฟื้นฟูกำลังของเจ้าและเจ้าจึงมิได้อ่อนเปลี้ยไป
11. เจ้าครั่นคร้ามและกลัวใครเจ้าจึงได้มุสาอยู่นั่นเองและไม่นึกถึงเราและไม่เอาใจใส่เราสักนิดเรามิได้ระงับปากอยู่เป็นเวลานานแล้วดอกหรืออย่างนั้นซีเจ้าจึงไม่ยำเกรงเรา
12. เราจะบอกถึงความชอบธรรมและการกระทำของเจ้าแต่มันก็จะไม่ช่วยเจ้า
13. เมื่อเจ้าร้องออกมาก็ให้สิ่งที่เจ้าสะสมไว้ช่วยกู้เจ้าซีลมจะพัดมันไปเสียเพียงลมหายใจจะหอบมันออกไปแต่ผู้ที่ลี้ภัยอยู่ในเราจะได้แผ่นดินนั้นเป็นกรรมสิทธิ์และจะได้ภูเขาบริสุทธิ์ของเราเป็นมรดก
14. และจะมีเสียงว่า“พูนดิน พูนดินขึ้น และจงเตรียมทางรื้อถอนอุปสรรคเสียจากทางของชนชาติของเรา”
15. องค์ผู้สูงเด่น คือผู้อยู่ในนิรันดร์กาลผู้ทรงพระนามว่าบริสุทธิ์ ตรัสดังนี้ว่า“เราอยู่ในที่ที่สูงและบริสุทธิ์และอยู่กับผู้ที่มีจิตใจสำนึกผิดและถ่อมเพื่อจะรื้อฟื้นจิตใจของผู้ใจถ่อมและรื้อฟื้นใจของผู้สำนึกผิด
16. เพราะเราจะไม่ต่อสู้แย้งอยู่เป็นนิตย์หรือโกรธอยู่เสมอเพราะจิตวิญญาณออกมาจากเราและเราได้สร้างลมปราณ
17. เราโกรธเพราะความบาปผิดแห่งความโลภของเขาเราตีเขา เราซ่อนตัวและโกรธแต่เขายังหันกลับเดินตามชอบใจของเขาอยู่
18. เราได้เห็นวิธีการของเขาแล้ว แต่เราจะรักษาเขาให้หายเราจะนำเขาและสนองเขาด้วยการเล้าโลมและสร้างผลของริมฝีปากให้ผู้ไว้ทุกข์เขา
19. พระเจ้าตรัสว่า สันติภาพ สันติภาพแก่คนไกลและคนใกล้และเราจะรักษาเขาให้หาย
20. แต่คนอธรรมนั้นเหมือนทะเลที่กำเริบเพราะมันนิ่งอยู่ไม่ได้และน้ำของมันก็กวนตมและเลนขึ้นมา
21. พระเจ้าของข้าพเจ้าตรัสว่า “ไม่มีสันติสุขแก่คนอธรรม”