1. คนชอบธรรมพินาศ และไม่มีใครเอาใจใส่ภักติชนถูกเอาไปเสียไม่มีใครเข้าใจเพราะคนชอบธรรมถูกเอาไปเสียจากความลำบากยากเย็น
2. เขาเข้าไปในสันติภาพผู้ดำเนินในความเที่ยงธรรมของเขาก็พักอยู่บนที่นอนของเขา
3. แต่เจ้าทั้งหลาย บรรดาลูกชายของแม่มดลูกหลานของคนล่วงประเวณี และหญิงแพศยาจงเข้ามาใกล้ที่นี่
4. เจ้าทั้งหลายพูดเย้ยหยันใครเจ้าอ้าปากเย้ยแลบลิ้นหลอกผู้ใดเจ้าเป็นลูกที่ทรยศเป็นลูกที่หลอกลวงมิใช่หรือ
5. คือเจ้าผู้ร้อนเร่าด้วยราคะท่ามกลางต้นก่อภายใต้ต้นไม้เขียวทุกต้นผู้ฆ่าลูกของเจ้าในหุบเขาใต้ซอกหิน
6. สวนของเจ้าอยู่ท่ามกลางหินเกลี้ยงเกลาแห่งหุบเขามัน มันเป็นส่วนของเจ้าเจ้าได้เทเครื่องดื่มบูชาและถวายธัญญบูชาให้แก่มันเราจะระงับโทสะของเราในเรื่องสิ่งเหล่านี้หรือ
7. บนภูเขาสูงเด่นเจ้าได้ตั้งที่นอนของเจ้าไว้และที่นั่นเจ้าไปถวายเครื่องสักการบูชา
8. เจ้าได้ตั้งสัญลักษณ์ของเจ้าไว้หลังประตูและเสาประตูเพราะทิ้งเราแล้ว เจ้าจึงเปิดผ้าคลุมที่นอนของเจ้าเจ้าขึ้นไปบนนั้นเจ้าทำให้มันกว้างและเจ้าตกลงกับมันเพื่อเจ้าเองเจ้ารักที่นอนของมันและเจ้าได้มองดูการเปลือย
9. เจ้าเดินทางไปหาพระโมเลคพร้อมกับน้ำมันและทวีน้ำหอมของเจ้าเจ้าได้ส่งทูตของเจ้าไปไกลแม้ให้ลงไปจนถึงแดนคนตาย
10. เจ้าเหน็ดเหนื่อยเพราะระยะทางไกลของเจ้าแต่เจ้ามิได้พูดว่า “หมดหวัง”เจ้าประสบการฟื้นฟูกำลังของเจ้าและเจ้าจึงมิได้อ่อนเปลี้ยไป
11. เจ้าครั่นคร้ามและกลัวใครเจ้าจึงได้มุสาอยู่นั่นเองและไม่นึกถึงเราและไม่เอาใจใส่เราสักนิดเรามิได้ระงับปากอยู่เป็นเวลานานแล้วดอกหรืออย่างนั้นซีเจ้าจึงไม่ยำเกรงเรา
12. เราจะบอกถึงความชอบธรรมและการกระทำของเจ้าแต่มันก็จะไม่ช่วยเจ้า
13. เมื่อเจ้าร้องออกมาก็ให้สิ่งที่เจ้าสะสมไว้ช่วยกู้เจ้าซีลมจะพัดมันไปเสียเพียงลมหายใจจะหอบมันออกไปแต่ผู้ที่ลี้ภัยอยู่ในเราจะได้แผ่นดินนั้นเป็นกรรมสิทธิ์และจะได้ภูเขาบริสุทธิ์ของเราเป็นมรดก
14. และจะมีเสียงว่า“พูนดิน พูนดินขึ้น และจงเตรียมทางรื้อถอนอุปสรรคเสียจากทางของชนชาติของเรา”