5. การช่วยกู้ของเราใกล้เข้ามาโดยเร็วและความรอดของเราได้ออกไปแล้วแขนของเราจะปกครองชนชาติทั้งหลายแผ่นดินชายทะเลรอคอยเราและเขาหวังคอยกำลังแขนของเรา
6. จงแหงนตาดูฟ้าสวรรค์และมองดูโลกเบื้องล่างเพราะว่าฟ้าสวรรค์จะศูนย์สิ้นไปเหมือนควันและแผ่นดินโลกจะร่อยหรอไปเหมือนอย่างเสื้อผ้าและเขาทั้งหลายผู้อาศัยอยู่ในนั้นจะตายไปเหมือนริ้นแต่ความรอดของเราจะอยู่เป็นนิตย์และการช่วยกู้ของเราจะไม่สิ้นสุดเลย
7. “จงฟังเรา เจ้าทั้งหลายผู้รู้ถึงความชอบธรรมชนชาติซึ่งพระธรรมของเราอยู่ในใจอย่ากลัวการตำหนิของมนุษย์และอย่าวิตกต่อการกล่าวหยาบช้าของเขา
8. เพราะว่าตัวแมลงจะกินเขาเหมือนกินเสื้อผ้าและตัวหนอนจะกินเขาเหมือนกินขนแกะแต่การช่วยกู้ของเราจะอยู่เป็นนิตย์และความรอดของเราจะอยู่ตลอดทุกชั่วชาติพันธุ์”
9. ข้าแต่พระกรของพระเจ้าจงตื่นเถิด ตื่นเถิด จงสวมกำลังจงตื่นอย่างสมัยเก่าก่อนในชั่วชาติพันธุ์ที่นานมาแล้วท่านไม่ใช่หรือที่ทอนราหับเป็นชิ้นๆและแทงมังกรทะลุ
10. ท่านไม่ใช่หรือที่ทำให้ทะเลแห้งไปคือน้ำของมหาสมุทรใหญ่ด้วยซึ่งทำที่ลึกของทะเลให้เป็นหนทางเพื่อให้ผู้ที่ได้ไถ่ไว้แล้วเดินผ่านไป
11. และผู้ที่ไถ่ไว้แล้วของพระเจ้าจะกลับและร้องเพลงมาศิโยนความชื่นบานเป็นนิตย์จะอยู่บนศีรษะของเขาเขาจะได้รับความชื่นบานและความยินดีความโศกเศร้าและการถอนหายใจจะหนีไปเสีย
12. “เรา คือเราเองผู้เล้าโลมเจ้าเจ้าเป็นผู้ใดเล่าที่กลัวมนุษย์ผู้ซึ่งต้องตายคือกลัวบุตรของมนุษย์ซึ่งถูกทำให้เหมือนหญ้า
13. และที่ได้ลืมพระเจ้าผู้สร้างของตนเสียผู้ทรงขึงฟ้าสวรรค์และวางรากฐานของแผ่นดินโลกและที่กลัวอยู่เรื่อยไปตลอดวันเพราะความเกรี้ยวกราดของผู้บีบบังคับเมื่อเขาตั้งตัวเขาที่จะทำลายและความเกรี้ยวกราดของผู้บีบบังคับอยู่ที่ไหนเล่า
14. ผู้ใดที่ค้อมลงจะได้รับการปลดปล่อยโดยเร็วเขาจะไม่ตายและลงไปสู่ปากแดนมรณาทั้งอาหารของเขาจะไม่ขาด
15. เพราะเราคือพระเยโฮวาห์พระเจ้าของเจ้าผู้กวนทะเลและคลื่นก็คะนองพระนามของพระองค์คือพระเยโฮวาห์จอมโยธา
16. และเราได้ใส่ถ้อยคำของเราในปากของเจ้าและซ่อนเจ้าไว้ในร่มมือของเราซึ่งขึงฟ้าสวรรค์และวางรากฐานของแผ่นดินโลกและกล่าวแก่ศิโยนว่า ‘เจ้าเป็นชนชาติของเรา’ ”
17. โอ เยรูซาเล็มเอ๋ย จงปลุกตัวเอง จงปลุกตัวเองจงยืนขึ้นเถิดเจ้าผู้ได้ดื่มจากพระหัตถ์ของพระเจ้าซึ่งจอกแห่งพระพิโรธของพระองค์ผู้ได้ดื่มถึงตะกอนซึ่งขันแห่งความโซเซ
18. ในบรรดาบุตรชายที่นางคลอดมาก็ไม่มีผู้ใดนำนางในบรรดาบุตรชายที่นางชุบเลี้ยงมาก็ไม่มีใครจูงนาง
19. สองสิ่งนี้ได้เกิดขึ้นแก่เจ้าผู้ใดเล่าจะปลอบโยนเจ้าคือการล้างผลาญและการทำลาย การกันดารอาหารและดาบผู้ใดจะเล้าโลมเจ้า
20. บุตรชายของเจ้าสลบไปแล้วเขานอนอยู่ที่ทุกหัวถนนเหมือนโครำขาวติดข่ายเขาทั้งหลายโชกโชนด้วยพระพิโรธของพระเจ้าและการขนาบของพระเจ้าของเจ้า
21. ฉะนั้น เจ้าผู้ถูกข่มใจ ผู้ซึ่งมึนเมาแต่มิใช่ด้วยเหล้าองุ่น จงฟังข้อนี้เถิด