1. ครุวาทเกี่ยวกับเมืองไทระโอ บรรดากำปั่นแห่งทารชิช จงคร่ำครวญเพราะว่าเมืองนั้นถูกทำลายร้างเสียแล้ว ไม่มีเรือนหรือท่าจอดเรือเผยให้เขาทั้งหลายประจักษ์ณ แผ่นดินไซปรัส
2. โอ ชาวทะเลเอ๋ย จงนิ่งเสียเจ้า ซึ่งพ่อค้าแห่งเมืองไซดอนที่ผู้ผ่านข้ามทะเลไป ได้ทำให้เจ้าเต็มบริบูรณ์
3. และข้ามน้ำมากหลายรายได้ของเมืองนั้นคือข้าวเมืองชิโหร์เป็นผลเกี่ยวเก็บของแม่น้ำไนล์เมืองนั้นเป็นพ่อค้าของบรรดาประชาชาติ
4. โอ ไซดอนเอ๋ย จงอับอายเถิด เพราะทะเลได้พูดแล้วที่กำบังเข้มแข็งของทะเลพูดว่า“ข้ามิได้ปวดครรภ์หรือข้ามิได้คลอดบุตรข้ามิได้เลี้ยงดูคนหนุ่มหรือบำรุงเลี้ยงหญิงพรหมจารี”
5. เมื่อเรื่องราวมาถึงอียิปต์เขาทั้งหลายจะแสนระทมอยู่ด้วยเรื่องราวเมืองไทระ
6. จงข้ามไปยังทารชิชเถิดโอ ชาวชายทะเลเอ๋ย จงคร่ำครวญ
7. นี่เป็นเมืองที่สนุกสนานของเจ้าทั้งหลายหรือซึ่งกำเนิดมาแต่กาลโบราณซึ่งเท้าได้พามันไปตั้งอยู่ไกล
8. ผู้ใดได้มุ่งหมายไว้เช่นนี้ต่อเมืองไทระ ผู้ให้มงกุฎซึ่งบรรดาพ่อค้าของมันเป็นเจ้านายซึ่งพวกพาณิชของมันเป็นคนมีเกียรติของโลก
9. พระเจ้าจอมโยธาทรงมุ่งหมายไว้เพื่อจะหลู่ความเย่อหยิ่งของศักดิ์ศรีทั้งสิ้นเพื่อหลู่เกียรติของผู้มีเกียรติทั้งสิ้นในแผ่นดินโลก
10. โอ ธิดาแห่งทารชิชเอ๋ยจงท่วมแผ่นดินของเจ้าเหมือนแม่น้ำไนล์ไม่มีสิ่งขัดขวางใดๆอีกแล้ว
11. พระองค์ทรงเหยียดพระหัตถ์ของพระองค์เหนือทะเลพระองค์ทรงสั่นบรรดาราชอาณาจักรพระเจ้าทรงบัญชาเกี่ยวกับเรื่องคานาอันเพื่อจะทำลายที่กำบังเข้มแข็งของมันเสีย
12. และพระองค์ตรัสว่า“โอ ธิดาพรหมจารีผู้ถูกบีบบังคับแห่งไซดอนเอ๋ยเจ้าจะไม่ลิงโลดต่อไปอีกจงลุกขึ้นข้ามไปไซปรัสเถิดแม้ที่นั่นเจ้าก็จะไม่มีความสงบ”
13. จงดูแผ่นดินแห่งคนเคลเดียเถิด เป็นชนชาตินี้ ไม่ใช่อัสซีเรีย เขาลิขิตให้ไทระเป็นที่สัตว์ป่าอยู่ เขาได้ก่อเชิงเทินของเขาขึ้น เขาทลายวังทั้งหลายของมันลง เขากระทำให้มันเป็นที่ปรักหักพัง
14. โอบรรดากำปั่นแห่งทารชิชเอ๋ย จงคร่ำครวญเถิดเพราะว่าที่กำบังเข้มแข็งของเจ้าถูกทิ้งร้างเสียแล้ว
15. ในเวลานั้น เขาจะลืมเมืองไทระเจ็ดสิบปี อย่างกับอายุของพระราชาองค์เดียว พอสิ้นเจ็ดสิบปี ก็จะบังเกิดแก่ไทระอย่างเพลงของหญิงแพศยาว่า
16. โอ หญิงแพศยาที่เขาลืมแล้วเอ๋ยจงหยิบพิณเดินไปทั่วเมืองจงบรรเลงเพลงไพเราะร้องเพลงหลายๆบทเพื่อเขาจะระลึกเจ้าได้”
17. เมื่อสิ้นเจ็ดสิบปี พระเจ้าจะทรงเยี่ยมเยียนเมืองไทระ และเมืองนั้นจะกลับไปรับจ้างใหม่ และจะเล่นชู้กับบรรดาราชอาณาจักรทั้งสิ้นบนพื้นโลก
18. สินค้าของมันและสินจ้างของมันจะเป็นของถวายแด่พระเจ้า จะไม่สะสมไว้หรือเก็บนิ่งไว้ แต่สินค้าของมันจะอำนวยอาหารอุดมและเสื้อผ้างามแก่บรรดาผู้ที่อยู่ต่อพระพักตร์พระเจ้า