13. เจ้ารำพึงในใจของเจ้าว่า‘ข้าจะขึ้นไปยังฟ้าสวรรค์เหนือดวงดาวทั้งหลายของพระเจ้าข้าจะตั้งพระที่นั่งของข้า ณ ที่สูงนั้นข้าจะนั่งบนขุนเขาชุมนุมสถาน13ณ ที่อุดรไกล
14. ข้าจะขึ้นไปเหนือความสูงของเมฆข้าจะกระทำตัวของข้าเหมือนองค์ผู้สูงสุด’
15. แต่เจ้าถูกนำลงมาสู่แดนคนตายยังที่ลึกของปากแดน
16. บรรดาผู้ที่เห็นเจ้าจะเพ่งดูเจ้าและจะพิจารณาเจ้าว่า‘ชายคนนี้หรือที่ทำให้โลกสั่นสะเทือนผู้เขย่าราชอาณาจักรทั้งหลาย
17. ผู้ที่ได้กระทำให้โลกเป็นเหมือนถิ่นทุรกันดารและคว่ำหัวเมืองของโลกเสียผู้ไม่ยอมให้เชลยกลับไปบ้านของเขา’
18. พระราชาทั้งสิ้นของบรรดาประชาชาตินอนอยู่อย่างมีเกียรติต่างก็อยู่ในอุโมงค์ของตน
19. แต่เจ้าถูกเหวี่ยงออกไป ห่างจากหลุมศพของเจ้าเป็นศพที่น่าเกลียดสวมเสื้อของผู้ที่ถูกฆ่า คือที่ถูกแทงด้วยดาบซึ่งลงไปยังศิลาของหลุมศพเป็นศพที่ถูกเหยียบย่ำ
20. เจ้าจะไม่ได้รับการฝังศพร่วมกับเขาเพราะเจ้าได้ทำลายแผ่นดินของเจ้าเจ้าได้สังหารประชาชนของเจ้า“ขออย่าให้ใครเอ่ยถึงชื่อของเชื้อวงศ์แห่งผู้กระทำความชั่วอีกเลย
21. จงเตรียมสังหารลูกๆของเขาเถิดเพราะกรรมชั่วแห่งบิดาของเขาเกรงว่าเขาทั้งหลายจะลุกขึ้นเป็นเจ้าของโลกและกระทำให้พื้นโลกเต็มไปด้วยหัวเมือง”
22. พระเจ้าจอมโยธา ตรัสว่า “เราจะลุกขึ้นสู้กับเขา และจะตัดชื่อกับคนที่เหลืออยู่เสียจากบาบิโลน และตัดลูกหลานและพงศ์พันธุ์เสีย” พระเจ้าตรัสดังนี้แหละ
23. “และเราจะกระทำให้เป็นกรรมสิทธิ์ของอีกาบ้าน และเป็นสระน้ำ และจะกวาดด้วยไม้กวาดแห่งการทำลาย” พระเจ้าจอมโยธาตรัสดังนี้แหละ
24. พระเจ้าจอมโยธาได้ทรงปฏิญาณว่า‘เรากะแผนงานไว้อย่างไรก็จะเป็นไปอย่างนั้นและเราได้มุ่งหมายไว้อย่างไรก็จะเกิดขึ้นอย่างนั้น
25. คือว่าเราจะตีคนอัสซีเรียในแผ่นดินของเราให้ย่อยยับไปและบนภูเขาของเรา เหยียบย่ำเขาไว้และแอกของเขานั้นจะพรากไปจากเขาทั้งหลายและภาระของเขานั้นจากบ่าของเขาทั้งหลาย”