1. “วิบัติแก่ผู้ที่เอกเขนกอยู่ในศิโยนและบรรดาผู้ที่รู้สึกตัวว่าปลอดภัยแล้วบนภูเขาสะมาเรียคือผู้มีชื่อเสียงแห่งประชาชาติชั้นเอก ในบรรดาประชาชาติทั้งหลายผู้ซึ่งพงศ์พันธุ์อิสราเอลมาหานั่นน่ะ
2. จงไปยังเมืองคาลเนห์และดูเอาเถอะจากที่นั่นก็ไปยังฮามัทเมืองใหญ่แล้วลงไปยังเมืองกัทของชาวฟีลิสเตียเมืองเหล่านั้นดีกว่าอาณาจักรเหล่านี้หรือหรืออาณาเขตเมืองเหล่านั้นใหญ่กว่าอาณาเขตเมืองของเจ้าหรือ
3. โอ เจ้าผู้ที่อยากผลัดวันสนองความร้ายให้เนิ่นไปแต่กลับนำเอาบัลลังก์แห่งความทารุณให้เข้ามาใกล้
4. “วิบัติแก่ผู้ที่นอนบนเตียงงาช้างและผู้ซึ่งเหยียดตัวอยู่บนเก้าอี้ยาวและกินลูกแกะที่ได้มาจากฝูงแกะและลูกวัวจากท่ามกลางคอกวัว
5. และร้องเพลงไร้สาระประสานเสียงพิณใหญ่กระทำอย่างดาวิดในการประดิษฐ์เครื่องดนตรีขึ้นใหม่
6. ผู้ใช้ชามใส่เหล้าองุ่นดื่มและชโลมตัวด้วยน้ำมันอย่างดีแต่มิได้เป็นทุกข์โศกในเรื่องความพินาศของโยเซฟ
7. เพราะฉะนั้น เขาจึงต้องเป็นพวกแรกที่ตกไปเป็นเชลยและเสียงอึงคะนึงของพวกที่นอนเหยียดตัวก็หมดสิ้นไป”
8. พระเจ้าได้ทรงปฏิญาณเองว่า(พระเจ้าจอมโยธาตรัสว่า)“เราสะอิดสะเอียนความเย่อหยิ่งของยาโคบและเกลียดวังป้อมของเขาเราจะมอบเมืองนั้นและบรรดาสิ่งสารพัดที่อยู่ ในเมืองนั้นเสีย”
9. ถ้าในเรือนเดียวมีคนเหลืออยู่สิบคน เขาจะต้องตายหมด
10. และเมื่อญาติของผู้ใด คือผู้ที่เผาเพื่อเขาจะยกศพขึ้น เพื่อจะนำกระดูกออกนอกเรือน และจะกล่าวกับคนที่อยู่ในห้องชั้นในที่สุดของเรือนนั้นว่า “ยังมีใครอยู่กับเจ้าหรือ” เขาจะตอบว่า “ไม่มี” และเขาจะกล่าวว่า “จุ๊ จุ๊ อย่าให้เราออกพระนามของพระเจ้า”
11. เพราะดูเถิด พระเจ้าทรงบัญชาแล้วเรือนใหญ่ก็จะถูกตีแตกเป็นชิ้นๆและเรือนเล็กก็จะแตกเป็นจุณ
12. ม้าวิ่งบนศิลาหรือมีคนหนึ่งคนใดใช้โคไถทะเลหรือแต่เจ้าทั้งหลายได้กลับความยุติธรรมให้ขมอย่างดีหมีและเปลี่ยนผลของความชอบธรรมให้ขมอย่างบอระเพ็ด
13. เจ้าทั้งหลายผู้เปรมปรีดิ์อยู่ในโลเดบาร์3ผู้ซึ่งกล่าวว่า “เราได้ยึดคารนาอิม4มาเป็นของเราด้วยกำลังของเรามิใช่หรือ”
14. พระเจ้าจอมโยธาตรัสดังนี้ว่า“เพราะ ดูเถิด โอ พงศ์พันธุ์อิสราเอลเอ๋ยเราจะยกประชาชาติหนึ่งให้ขึ้นต่อสู้เจ้าและเขาจะบีบบังคับเจ้าตั้งแต่ทางเข้าเมืองฮามัทถึงลำธารอาราบาห์”