10. คำตัดสินอันมาจากพระเจ้าอยู่ที่ริมฝีพระโอษฐ์ของพระราชาพระโอษฐ์ของพระองค์ไม่บาปในการพิพากษา
11. ตราชูและตาชั่งเที่ยงตรงเป็นของพระเจ้าลูกตุ้มทั้งสิ้นในถุงเป็นพระราชกิจของพระองค์
12. การกระทำความชั่วร้ายเป็นสิ่งที่น่าเกลียดน่าชังต่อพระราชาเพราะว่าพระที่นั่งนั้นถูกสถาปนาไว้ด้วยความชอบธรรม
13. ริมฝีปากที่ชอบธรรมเป็นที่ปีติยินดีแก่พระราชาและพระองค์ทรงรักบุคคลผู้พูดสิ่งที่ถูก
14. พระพิโรธของพระราชาเป็นผู้สื่อสารของความมรณาแต่ปราชญ์จะระงับเสียได้
15. มีชีวิตในสว่างแห่งพระพักตร์ของพระราชาและในความพอพระทัยของพระองค์ก็เหมือนเมฆ ที่นำฝนหนักปลายฤดูมา
16. ได้ปัญญาก็ดีกว่าได้ทองคำสักเท่าใดที่จะเลือกเอาความรอบรู้ก็ดีกว่าเงิน
17. ทางหลวงของคนชอบธรรมหันออกจากความชั่วร้ายบุคคลผู้ระแวดระวังทางของตนก็สงวนชีวิตของเขาไว้
18. ความเย่อหยิ่งเดินหน้าการถูกทำลายและจิตใจที่ยโสนำหน้าการล้ม
19. ที่จะเป็นคนมีใจถ่อมอยู่กับคนยากจนก็ดีกว่าแบ่งของริบมาได้กับคนเย่อหยิ่ง
20. บุคคลผู้สนใจในพระวจนะจะพบของดีและคนที่วางใจในพระเจ้าจะสุขสบาย
21. คนใจฉลาดเรียกว่าเป็นคนมีความพินิจและวาจาแช่มชื่นเพิ่มอำนาจการสั่งสอน
22. ปัญญาเป็นน้ำพุแห่งชีวิต แก่ผู้ที่มีปัญญาแต่ความโง่เป็นการลงโทษแก่คนโง่
23. ใจของปราชญ์กระทำให้วาจาของเขาสุขุมและเพิ่มอำนาจในการสั่งสอนแก่ริมฝีปากของเขา
24. ถ้อยคำแช่มชื่นเหมือนรวงผึ้งเป็นความหวานแก่วิญญาณจิตและเป็นอนามัยแก่ร่างกาย
25. มีทางหนึ่งซึ่งคนเราคิดว่าถูกแต่มันสิ้นสุดลงที่ทางของความมรณา
26. ความหิวของคนงานทำงานให้เขาเพราะปากของเขากระตุ้นเขาไป
27. คนไร้ค่า ปองทำความชั่ววาจาของเขาเหมือนอย่างไฟลวก
28. คนตลบตะแลงแพร่การวิวาทและผู้กระซิบก็แยกเพื่อนสนิทออกจากกัน
29. คนทารุณล่อชวนเพื่อนบ้านของเขาและนำเขาไปในทางที่ไม่ดี