13. บุคคลผู้ดูหมิ่นพระวจนะ นำการทำลายมาถึงตนเองแต่บุคคลผู้นับถือพระบัญญัติจะได้รับบำเหน็จ
14. คำสอนของปราชญ์เป็นน้ำพุแห่งชีวิตเพื่อให้หลีกจากบ่วงของความมรณา
15. มีสามัญสำนึกที่ดีก็ได้รับความโปรดปรานแต่หนทางของคนที่ไม่ซื่อเป็นความย่อยยับของเขา
16. คนที่หยั่งรู้กระทำทุกอย่างด้วยความรู้แต่คนโง่ก็อวดความโง่ของตน
17. ผู้สื่อสารไม่ดีก็เอาคนจุ่มลงไปในความลำบากแต่ทูตที่ซื่อสัตย์นำการรักษามาให้
18. ความยากจนและความอดสูมาถึงบุคคลที่เพิกเฉยต่อ คำเตือนสติแต่บุคคลที่สนใจคำตักเตือนก็ได้รับเกียรติ
19. ความปรารถนาที่สำเร็จเป็นของหวานสำหรับวิญญาณแต่ที่จะหันเสียจากความชั่วร้ายเป็นสิ่งน่าเกลียด น่าชังของคนโง่
20. บุคคลที่เดินกับปราชญ์ ก็กลายเป็นคนฉลาดแต่เพื่อนฝูงของคนโง่จะรับภยันตราย
21. ความเคราะห์ร้ายตามติดคนบาปแต่ความเจริญรุ่งเรืองให้บำเหน็จแก่คนชอบธรรม
22. คนดีก็ละมรดกไว้ให้แก่หลานๆแต่ทรัพย์ศฤงคารของคนบาปนั้นส่ำสมไว้ให้คนชอบธรรม
23. ดินของคนยากจนที่ไถทิ้งไว้ก็เกิดผลอุดมแต่มันถูกกวาดไปตามความอยุติธรรม
24. บุคคลที่สงวนไม้เรียวก็เกลียดบุตรชายของตนแต่ผู้ที่รักเขาพยายามตีสอนเขา
25. คนชอบธรรมรับประทานได้จนพอใจแต่ท้องของคนชั่วร้ายก็หิว