1. สุภาษิตของซาโลมอนบุตรชายที่ฉลาดกระทำให้บิดายินดีแต่บุตรชายที่โง่เป็นความโศกของมารดาเขา
2. คลังทรัพย์อธรรมไม่เป็นกำไรแต่ความชอบธรรมช่วยกู้จากความตาย
3. พระเจ้ามิได้ทรงปล่อยให้คนชอบธรรมหิวแต่พระองค์ทรงขัดขวางความอยากของคนชั่วร้าย
4. มือที่หย่อนเป็นเหตุให้เกิดความยากจนแต่มือที่ขยันขันแข็งกระทำให้มั่งคั่ง
5. บุตรชายที่ส่ำสมไว้ในฤดูแล้งก็เป็นคนหยั่งรู้แต่บุตรชายผู้หลับในฤดูเกี่ยวก็นำความอับอายมา
6. พระพรอยู่บนศีรษะของผู้ชอบธรรมแต่ความทารุณท่วมปากคนชั่วร้าย
7. การระลึกถึงของคนชอบธรรมเป็นพระพรแต่ชื่อเสียงของคนชั่วร้ายจะเน่าเสีย
8. ใจที่ประกอบด้วยปัญญาจะสนใจในบัญญัติแต่คนที่พูดโง่ๆจะถึงความพินาศ
9. ผู้ใดที่ดำเนินในความสัตย์ซื่อก็ดำเนินอย่างมั่นคงดีแต่ผู้ที่ทำทางของตนให้ชั่วก็จะปรากฏแจ้งแก่คนอื่น
10. ผู้ที่ขยิบตาก็ก่อความยุ่งยากแต่ผู้ที่ตักเตือนอย่างกล้าหาญจะสร้างสันติภาพ
11. ปากของคนชอบธรรมเป็นบ่อน้ำชีวิตแต่ปากของคนชั่วร้ายปิดบังความทารุณ
12. ความเกลียดชังเร้าให้เกิดความวิวาทแต่ความรักครอบงำบรรดาการทรยศเสีย
13. ที่ริมฝีปากของผู้ที่มีความเข้าใจจะพบปัญญาแต่ไม้เรียวก็เหมาะสำหรับหลังของผู้ที่ขาดสามัญสำนึก
14. ปราชญ์ก็ส่ำสมความรู้ไว้แต่ปากของคนโง่นำความย่อยยับมาใกล้
15. ทรัพย์ศฤงคารของคนมั่งคั่งคือเมืองเข้มแข็งของเขาแต่ความยากจนของคนจน คือความพินาศของเขา
16. ผลงานของคนชอบธรรมนำไปถึงชีวิตแต่ของคนชั่วร้ายนำไปถึงบาป
17. เขาผู้สนใจในคำสั่งสอนก็อยู่ในวิถีแห่งชีวิตแต่เขาผู้ปฏิเสธคำเตือนสติก็หลงเจิ่นไป
18. เขาผู้ปิดบังความเกลียดชังมีริมฝีปากมุสาและเขาผู้ออกปากใส่ร้ายเป็นคนโง่
19. การพูดมากก็จะสะสมการทรยศแต่เขาผู้ยับยั้งริมฝีปากของตนเป็นผู้หยั่งรู้