1. ข้าแต่พระเจ้า ไฉนพระองค์ทรงเหวี่ยงข้าพระองค์ทั้งหลายทิ้งเสียเป็นนิตย์ไฉนความกริ้วของพระองค์จะกรุ่นขึ้นต่อแกะแห่งทุ่งหญ้า ของพระองค์
2. ขอทรงระลึกถึงชุมนุมชนของพระองค์ ซึ่งพระองค์ทรงชุบเลี้ยงมาแต่ดึกดำบรรพ์ซึ่งพระองค์ทรงไถ่ไว้ให้เป็นเผ่าแห่งมรดกของพระองค์ขอทรงระลึกถึงภูเขาศิโยน ซึ่งพระองค์ทรงเคยประทับนั้น
3. ขอทรงนำย่างพระบาทของพระองค์ ไปยังที่ปรักหักพังเป็นนิตย์ศัตรูได้ทำลายทุกสิ่งในสถานนมัสการ
4. พวกคู่อริของพระองค์คำรามอยู่กลางสถานประชุม ของพระองค์เขาตั้งหมายสำคัญของเขาเองไว้เป็นหมายสำคัญ
5. ดูเขาเป็นเหมือนคนยกขวานขึ้นเหนือพุ่มต้นไม้
6. แล้วบรรดาไม้ที่แกะสลักทั้งสิ้นเขาก็พังลงมาเสียด้วยขวานและค้อน
7. เขาเอาไฟเผาสถานนมัสการของพระองค์เขาทำลายความศักดิ์สิทธิ์แห่งสถานที่พระนาม ของพระองค์ประทับนั้นถึงดิน
8. เขารำพึงในใจว่า “เราจะเอาชนะเขาทั้งหลายให้สิ้นเชิง”เขาเผาบรรดาสถานประชุมของพระเจ้าที่ในแผ่นดินหมด
9. พวกเราไม่เห็นหมายสำคัญทั้งหลายของเราไม่มีผู้เผยพระวจนะอีกแล้วในพวกเรา ไม่มีใครทราบว่านานเท่าใด
10. ข้าแต่พระเจ้า คู่อริจะเย้ยอยู่นานเท่าใดศัตรูจะกล่าวหยาบช้าต่อพระนามของพระองค์เป็นนิตย์หรือ
11. ไฉนพระองค์จึงหดพระหัตถ์ของพระองค์เสีย คือพระหัตถ์ขวาของพระองค์ขอทรงเหยียดพระหัตถ์จาก พระทรวงของพระองค์ทำลายเขาเสีย
12. ถึงกระนั้น พระเจ้า กษัตริย์ของข้าพระองค์ ทรงอยู่แต่ดึกดำบรรพ์ทรงประกอบกิจความรอดท่ามกลางแผ่นดินโลก
13. พระองค์ทรงแยกทะเลด้วยฤทธานุภาพ ของพระองค์พระองค์ทรงหักหัวมังกรบนน้ำ
14. พระองค์ทรงขยี้หัวทั้งหลายของเลวีอาธานพระองค์ประทานมันให้เป็นอาหารของ สรรพสัตว์แห่งถิ่นทุรกันดาร