21. Si ndodhën këto gjëra, Pali vendosi që të shkonte në Jerusalem duke kaluar nëpër Maqedoni dhe nëpër Akai. Ai tha: «Pasi të kem shkuar atje, duhet të shoh edhe Romën».
22. Kështu dërgoi në Maqedoni dy ndihmësit e vet, Timoteun dhe Erastin, ndërsa vetë ndenji pak më gjatë në Azi.
23. Në atë kohë ndodhi një rrëmujë e madhe për shkak të Udhës së Zotit Jezu.
24. Në Efes, jetonte edhe një burrë me emrin Dhimitër. Ai ishte argjendar dhe punonte tempuj të vegjël argjendi të Artemisës, gjë që u sillte shumë punë zejtarëve.
25. Ai i mblodhi zejtarët bashkë me punëtorët që kishin të njëjtën mjeshtëri e u tha:«Burra, ju e dini mirë se mirëqenia jonë varet nga kjo mjeshtëri.
26. Tani, ju e shihni dhe e dëgjoni se ky Pali i ka bindur dhe ka bërë për vete një numër të madh njerëzish jo vetëm në Efes, por pothuaj në të gjithë Azinë, duke u thënë se perënditë e bëra me duart e njerëzve nuk janë perëndi.
27. Prandaj ka rrezik jo vetëm t’i bjerë vlera punës sonë, por që edhe të mos çmohet më tempulli i perëndeshës së madhe Artemisë dhe asaj t’i humbë madhështia që e ka shtyrë tërë Azinë e botën ta adhurojnë.»
28. Kur e dëgjuan këtë gjë, zejtarët u zemëruan e bërtitën: «E madhe është Artemisa e efesianëve!».
29. Rrëmuja u përhap në gjithë qytetin. Turma u bashkua e shkoi me vrap te teatri, duke tërhequr zvarrë Gajin dhe Aristarkun që ishin maqedonas e që udhëtonin me Palin.
30. Pali donte të dilte para turmës, por dishepujt nuk e lanë.
31. Edhe disa krerë të krahinës së Azisë, që ishin miq të tij, dërguan njerëz tek ai për t’i thënë që të mos shkonte te teatri për të dalë para turmës.
32. Atëherë u bë rrëmujë e madhe ndër të mbledhurit. Disa bërtisnin e thoshin një gjë e të tjerë një gjë tjetër, ndërsa shumica nuk e dinte pse ishin mbledhur.
33. Disa nga turma shtynë përpara njëfarë Aleksandri dhe judenjtë e nxitën të fliste. Aleksandri bëri shenjë me dorë për qetësi dhe u mundua të fliste para popullit në mbrojtje të judenjve,