4. Meqë nuk mund t’i afroheshin për shkak të turmës, hapën çatinë sipër tij dhe ulën poshtë vigun ku gjendej i paralizuari.
5. Kur pa besimin e tyre, Jezui i tha të paralizuarit: «Biri im, të janë falur mëkatet».
6. Disa skribë që rrinin aty filluan të mendonin në zemrat e tyre:
7. «Përse flet kështu ky njeri? Ai po fyen Perëndinë. E kush tjetër, përveç Perëndisë, mund t’i falë mëkatet?».
8. Jezui e kuptoi menjëherë në shpirtin e tij se ata po mendonin kështu, prandaj u tha: «Përse mendoni kështu në zemrat tuaja?
9. Çfarë është më e lehtë, t’i thuhet të paralizuarit “të janë falur mëkatet”, apo t’i thuhet “ngrihu, merre vigun tënd dhe ec”?
10. Mirëpo, që ta dini se Biri i njeriut ka pushtetin të falë mëkatet mbi tokë,» - i tha të paralizuarit -
11. «po të them, ngrihu, merre vigun e shko në shtëpi».
12. Ai u ngrit, mori menjëherë vigun e doli para të gjithëve. Të gjithë u mahnitën dhe përlëvduan Perëndinë e thanë: «Nuk kemi parë asnjëherë diçka të tillë».
13. Jezui doli përsëri në breg të liqenit. Gjithë turma u mblodh rreth tij e ai i mësonte.
14. Teksa po ecte më tej, pa Levin, birin e Alfeut, që rrinte ulur në bankën e tagrave dhe i tha: «Më ndiq!». Ai u ngrit dhe i shkoi pas.