7. Në qortimin tënd ato ikën, në zërin e gjëmimit tënd u larguan me nxitim.
8. Dolën malet dhe luginat u ulën në vendin që ti kishe caktuar për to.
9. Ti u vure ujërave një kufi që nuk duhet ta kapërcenin; ato nuk do të kthehen më të mbulojnë tokën.
10. Ai bën që të dalin burime në luginat; ato rrjedhin midis maleve,
11. dhe u japin për të pirë tërë kafshëve të fushës; gomarët e egër shuajnë etjen e tyre.
12. Pranë tyre banojnë shpendët e qiellit; midis gjelbërimeve lartojnë këngën e tyre.
13. Nga dhomat e sipërme të tij ai u jep ujë maleve; toka ngopet me frytin e veprave të tua.
14. Ai bën që të rritet bari për bagëtinë dhe bimësia në shërbim të njeriut, duke nxjerrë nga toka ushqimin e tij,
15. dhe verën që gëzon zemrën e njeriut, vajin që bën të shkëlqejë fytyra tij dhe bukën që i jep forcë zemrës së njeriut.
16. Kështu ngopen drurët e Zotit dhe cedrat e Libanit që ai ka mbjellë;
17. aty bëjnë folenë e tyre zogjtë, ndërsa lejleku bën nëpër selvitë banesën e tij.
18. Malet e larta janë për dhitë e egra, shkëmbinjtë janë streha e lepujve.
19. Ai ka bërë hënën për stinët, dielli e di orën e perëndimit të tij.
20. Ti dërgon terrin dhe bëhet natë; gjatë asaj shkojnë rreth e qark gjithë kafshët e pyllit.