7. Në qoftë se hapat e mia kanë dalë nga rruga e drejtë, dhe në qoftë se zemra ime ka ndjekur sytë e mi, apo në se ndonjë njollë u është ngjitur duarve të mia,
8. le të mbjell unë dhe një tjetër të hajë, dhe pasardhësit e mi u çrrënjosshin.
9. Në rast se zemra ime është mashtruar nga një grua dhe kam përgjuar në portën e të afërmit tim,
10. gruaja ime le të bluajë për një tjetër dhe të tjerë u përkulshin mbi të.
11. Sepse kjo do të ishte një mbrapshti, një faj që duhet të dënohet nga gjyqtarët,
12. një zjarr që konsumon deri në Abadon, dhe do të kishte shkatërruar deri në rrënjë gjithë të korrat e mia.
13. Në rast se kam hedhur poshtë të drejtën e shërbëtorit tim dhe të shërbëtores sime, kur po grindeshin me mua,
14. çfarë do të bëja kur Perëndia të ngrihej kundër meje, dhe si do t'i përgjigjesha kur të më kërkonte llogari?
15. Ai që më ka bërë mua në barkun e nënës, a nuk e ka bërë edhe atë? A nuk ka qenë po ai Perëndi që na ka krijuar në bark?
16. Në rast se u kam refuzuar të varfërve atë që dëshironin dhe bëra të veniten sytë e gruas së ve,
17. në rast se e hëngra vetëm copën e bukës pa i dhënë një pjesë jetimit,
18. (por që në rininë time unë e rrita si një baba, dhe që në bark të nënës sime e kam ndihmuar gruan e ve)
19. në rast se kam parë dikë të vdesë për mungesë rrobash ose një të varfër që nuk kishte me se të mbulohej,
20. në rast se ijët e tij nuk më kanë bekuar, dhe nuk është ngrohur me leshin e qengjave të mi,
21. në qoftë se kam ngritur dorën kundër jetimit, sepse e dija që do të ndihmohesha tek porta,
22. supi im u ndaftë nga shpatulla, krahu im u theftë në bërryl!