14. اھي چوندا تہ ”تنھنجا دل پسند ميوا تو وٽان ھليا ويا ۽ جيڪي لذيذ ۽ عمديون شيون تو وٽ ھيون، سي بہ تو وٽان گم ٿي ويون ۽ وري ڪڏھن بہ ھٿ ڪين اينديون.“
15. انھن شين جا سوداگر جيڪي انھيءَ واپار جي ڪري دولتمند ٿي ويا ھئا، سي ھن جي عذاب جي ڊپ کان پري بيھي روئندا ۽ پٽيندا،
16. ۽ چوندا تہ ”افسوس، صد افسوس! اھو وڏو شھر جيڪو عمدو ڪپڙو، واڱڻائي ۽ قرمزي پوشاڪ پھريندو ھو ۽ سون، ھيرا جواھرات ۽ موتين سان سينگاريل ھو،
17. تنھن جي ھڪڙي ئي ڪلاڪ ۾ سڄي دولت برباد ٿي ويئي.“سڀيئي ميربحر ۽ جھاز جا سڀيئي مسافر ۽ ملاح ۽ ٻيا جيڪي سمنڊ تي گذران ٿا ڪن، سي پري بيھي رھندا.
18. اُھي ھن شھر جي سڙڻ جو دونھون ڏسي رڙيون ڪري چوندا تہ ”ھن وڏي شھر جھڙو ٻيو ڪو وڏو شھر ڪونھي.“
19. اھي پنھنجي مٿي ۾ خاڪ وجھي رڙيون ڪري روئي پٽي چوندا تہ”افسوس، صد افسوس! اھو وڏو شھر،جنھن جي دولت جي ڪريسمنڊ جا سڀيئي جھازن وارادولتمند ٿي پيا،سو ھڪڙي ئي ڪلاڪ ۾ برباد ٿي ويو.
20. اي آسمان! اي خدا جي سڄي قوم! اي رسول ۽ نبيو!اوھين انھيءَ شھر تي خوشيون ڪريو،ڇالاءِجو خدا انصاف ڪريھن کان اوھان جو بدلو ورتو آھي.“
21. پوءِ ھڪڙي زورآوار ملائڪ جنڊ جي چاپڙ جيڏو ھڪڙو وڏو پٿر کڻي سمنڊ ۾ اڇلائي چيو تہ”وڏو شھر بابل بہ اھڙيءَ طرحزور سان ڪيرايو ويندو۽ وري سندس پتو ئي ڪونہ پوندو.
22. جيڪي تنبورا ۽ بانسري وڄائيندا ۽ ڳائيندا ھئا،۽ جيڪي توتارا وڄائيندا ھئا،تن جو وري تو ۾ آواز بہ ڪونہ ٻڌبو.ڪوبہ ڪاريگر، ڪھڙي بہ ڌنڌي وارو،وري تو ۾ ڪونہ لڀندو،۽ نہ وري ڪڏھن تو ۾ڪنھن اٽي جي چڪيءَ جو آواز ٻڌڻ ۾ ايندو.
23. تو ۾ وري ڪڏھن ڏيئي جو بہ سوجھرو ڪونہ ٿيندو،۽ نہ وري ڪڏھن تو ۾ گھوٽ ڪنوار جو آواز ٻڌڻ ۾ ايندو.تنھنجا سوداگر دنيا جا امير ھئا۽ سڀ قومون تنھنجي جادوگريءَ سا ٺڳجي ويون ھيون.
24. انھيءَ شھر مان نبين، خدا جي قوم وارن،۽ زمين تي جيڪي قتل ڪيا ويا آھن،تن سڀني جو رت لڌو ويو ھو.“