10. جيئن لکيل آھي تہ”ڪوبہ سچار نہ آھي، ھڪڙو بہ نہ.
11. ڪوبہ سمجھو نہ آھي،ڪوبہ خدا جو طالبو نہ آھي.
12. سڀني ماڻھن خدا کان منھن موڙيو آھي،سڀيئي گمراھہ ٿي ويا آھن.ڪوبہ نيڪي ڪندڙ ڪونھي، نہ، ھڪڙو بہ نہ.
13. انھن جا وات کليل قبرن مثل آھن،يعني انھن جي زبانن مان ٺڳي نڪري ٿي.سندن چپن مان نڪتل لفظنانگ جي زھر وانگر آھن.
14. انھن جا وات،ڦٽ لعنت ۽ نفرت سان ڀريل آھن.
15. انھن جا قدم،خونريزي ڪرڻ لاءِ تڪڙا ٿا ھلن.
16. اُھي جتي بہ وڃن ٿا تہتباھي ۽ مصيبت ٿا پکيڙين.
17. انھن کي امن جي رستي جي سُڌِ نہ آھي،
18. نہ وري کين ڪو خدا جو خوف ئي آھي.“
19. ھاڻي اسين ڄاڻون ٿا تہ شريعت رڳو انھن تي واجب آھي، جيڪي شريعت تحت رھن ٿا. آخرڪار نتيجو اھو نڪتو تہ ڪوبہ ماڻھو ائين چئي نہ ٿو سگھي تہ کيس گناھہ جي خبر ڪانہ ھئي، بلڪ سڄي دنيا خدا ڏانھن جوابدار آھي.
20. مطلب تہ شريعت جي حڪمن تي عمل ڪرڻ سان ڪوبہ ماڻھو خدا ڏانھن سچار ٿي نہ ٿو سگھي. شريعت جي وسيلي تہ رڳو کيس گناھن جي خبر پوي ٿي.