5. W przypadku zaś tego, kto nie pracuje, ale wierzy Bogu, który uniewinnia grzesznika, właśnie jego wiara jest podstawą do uniewinnienia.
6. Król Dawid tak opisał szczęście człowieka, którego Bóg uniewinnił niezależnie od uczynków:
7. „Szczęśliwi są ci,którym przebaczono grzechyi zapomniano przewinienia.
8. Szczęśliwy jest człowiek,któremu Pan nie wypomni grzechów”.
9. Czy to szczęście dotyczy tylko obrzezanych, czy również nieobrzezanych? Powiedzieliśmy już, że: „Abraham uwierzył Bogu i został uniewinniony”.
10. Kiedy to się wydarzyło? Przed czy po jego obrzezaniu? Oczywiście, że przed!
11. Obrzezanie otrzymał jako dowód uniewinnienia dzięki wierze – gdy był jeszcze nieobrzezany. W ten sposób stał się duchowym ojcem tych, którzy przyjmują Boże uniewinnienie jako nieobrzezani,
12. oraz tych, którzy są obrzezani, ale nie opierają się na tym, bo mają także wiarę, którą okazał Abraham.
13. Bóg obiecał Abrahamowi i jego potomkom, że da im w posiadanie całą ziemię. Obietnica ta nie była jednak uzależniona od wypełniania Prawa, ale wynikała z uniewinnienia Abrahama dzięki wierze.
14. Jeśliby wypełnienie tej obietnicy zależałoby od przestrzegania Prawa, to wiara Abrahama straciłaby sens, a obietnica stałaby się pusta.
15. Prawo wiąże się z karą, a tam, gdzie nie ma Prawa, nie ma i przestępstwa.
16. Dlatego obietnica dla wszystkich potomków Abrahama wypływa z wiary oraz łaski od Boga. Dotyczy ona nie tylko tego, który przestrzega Prawa, ale i tego, kto wierzy Bogu, podobnie jak Abraham, nasz wspólny przodek.