33. Wówczas kobieta, będąc ciągle pod wrażeniem tego, co zaszło, drżąc ze strachu, upadła Mu do nóg i przyznała się do wszystkiego.
34. – Córko! Uwierzyłaś, więc zostałaś uzdrowiona. Idź w pokoju i ciesz się zdrowiem! – odrzekł jej Jezus.
35. A gdy jeszcze z nią rozmawiał, przybyli posłańcy z domu Jaira z wiadomością, że jego córka umarła i nie ma już po co fatygować Jezusa.
36. Lecz Jezus, nie zważając na to, co mówią, rzekł do Jaira:– Uwierz Mi i niczego się nie bój!
37. Powstrzymał idący tłum i udał się do jego domu, biorąc ze sobą tylko Piotra, Jakuba i Jana.
38. Panowało tam zamieszanie, słychać było płacz i zawodzenie.
39. Jezus wszedł do środka i rzekł:– Po co ten lament i popłoch? Dziecko przecież nie umarło, tylko śpi!
40. Słysząc to, wyśmiewali Go. Lecz On rozkazał, by wszyscy wyszli, a sam z trzema uczniami oraz ojcem i matką dziewczynki wszedł do pokoju, gdzie leżała.
41. Wziął ją za rękę i powiedział:– Talitha kum! (co znaczy: „Dziewczynko, mówię ci: Wstań!”).
42. Ona natychmiast wstała z łóżka i zaczęła biegać, miała bowiem dwanaście lat. Rodzice oniemieli.
43. Jezus zaś surowo im przykazał, aby nikomu nie mówili o tym wydarzeniu, i polecił, by dano jej coś do jedzenia.