1. Był piętnasty rok rządów Tyberiusza, rzymskiego cezara. W tym czasie gubernatorem prowincji Judei był Piłat, zarządcą Galilei – Herod Antypas, zarządcą Iturei i Trachonu – jego brat Filip, a zarządcą Abileny – Lizaniasz.
2. Urząd najwyższego kapłana Izraela sprawowali Annasz i Kajfasz. Wtedy właśnie Jan, syn Zachariasza, mieszkający dotąd na pustyni, otrzymał od Boga misję.
3. Wędrując brzegiem Jordanu, wzywał ludzi do opamiętania się i przyjęcia Bożego przebaczenia. Swoją przemianę mieli poświadczyć zanurzeniem w wodzie.
4. To właśnie o nim mówił prorok Izajasz:„Głos wołającego na pustyni:Przygotujcie Panu drogę,wyrównajcie przed Nim ścieżki!
5. Zrównajcie góry, zasypcie doliny,wyprostujcie zakręty, usuńcie wyboje!
6. A wtedy wszyscy zobaczą Boże zbawienie”.
7. Całe tłumy przychodziły do Jana, aby dać się zanurzyć, a on mówił do nich:– Przebiegłe węże! Kto wam powiedział, jak uciec przed nadchodzącą karą Boga?!
8. Najpierw pokażcie poprzez wasze uczynki, że naprawdę się opamiętaliście! Nie oszukujcie się, powtarzając: „Jesteśmy potomkami samego Abrahama”. Zapewniam was, że Bóg może stworzyć potomków Abrahama nawet z tych kamieni!
9. Siekiera Bożego sądu już jest przyłożona do pnia. I każde drzewo, które nie wydaje owocu, zostanie wycięte i rzucone w ogień.
10. – Co więc mamy czynić? – pytały tłumy.