1. Pewnego dnia zachorował Łazarz, brat Marii i Marty z Betanii.
2. Maria była tą kobietą, która namaściła olejkiem stopy Pana i wytarła je swoimi włosami.
3. Siostry wysłały do Jezusa wiadomość: „Panie, Twój bliski przyjaciel zachorował”.
4. Gdy Jezus to usłyszał, powiedział:– Ta choroba nie zakończy się śmiercią, lecz przyniesie chwałę Bogu i Ja, Syn Człowieczy, również zostanę dzięki niej otoczony chwałą.
5. Jezus bardzo kochał całą trójkę: Martę, jej siostrę – Marię oraz Łazarza.
6. Jednak jeszcze dwa dni pozostał tam, gdzie zastała Go ta wiadomość.
7. Dopiero wtedy oznajmił uczniom:– Chodźmy jeszcze raz do Judei.
8. – Nauczycielu! Przecież tamtejsi przywódcy chcieli Cię zabić, a Ty znowu tam idziesz? – zaprotestowali.
9. – Czy dzień nie ma dwunastu godzin? – odpowiedział Jezus. – Kto chodzi w ciągu dnia, nie potknie się, bo jest jasno.
10. Kto zaś chodzi nocą, potyka się, bo panuje ciemność.
11. Nasz przyjaciel Łazarz zasnął, musze więc pójść, aby go obudzić.
12. – Panie! Jeśli zasnął, to znaczy, że powraca do zdrowia – ucieszyli się uczniowie.
13. Jezus jednak miał na myśli śmierć Łazarza. Oni natomiast myśleli, że mówi o zwykłym śnie.
14. Wyjaśnił im więc:– Łazarz umarł.
15. Ale ze względu na was cieszę się, że Mnie tam nie było. Chcę bowiem, abyście uwierzyli. Chodźmy do niego!
16. – Chodźmy więc! Najwyżej umrzemy razem z nim – odezwał się Tomasz, zwany Bliźniakiem.
17. Gdy Jezus dotarł na miejsce, Łazarz już od czterech dni spoczywał w grobie.
18. A Betania leżała blisko Jerozolimy, w odległości niecałych trzech kilometrów,
19. dlatego wielu ludzi z Jerozolimy przyszło do Marty i Marii, aby wyrazić im swoje współczucie po stracie brata.
20. Gdy Marta dowiedziała się, że nadchodzi Jezus, wybiegła Mu na spotkanie. Maria zaś została w domu.
21. Spotkawszy Jezusa, Marta powiedziała:– Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł!
22. Ale jestem przekonana, że nawet teraz Bóg da Ci to, o co Go poprosisz.
23. – Twój brat zmartwychwstanie – powiedział Jezus.
24. – Tak, wiem o tym – odrzekła Marta. – Ożyje w dniu ostatecznego zmartwychwstania.
25. – To Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem – oznajmił Jezus. – Kto wierzy Mi, choćby umarł, będzie żyć.
26. A każdy, kto żyje i wierzy Mi, nigdy nie umrze. Czy wierzysz w to?
27. – Tak, Panie – odrzekła Marta – wierzę, że jesteś Synem Boga, Mesjaszem, który miał przyjść na świat.
28. Po tych słowach odeszła. Zawołała siostrę, Marię, i na osobności powiedziała jej:– Nauczyciel już przyszedł i chce się z tobą zobaczyć.
29. Maria natychmiast wstała i pobiegła do Niego.
30. Jezus nie wszedł jeszcze do wsi, ale czekał tam, gdzie Go spotkała Marta.
31. Przybysze z Jerozolimy, którzy byli z Marią w domu i pocieszali ją, zauważyli, że w pośpiechu wstała i wyszła. Pomyśleli więc, że idzie wypłakać się przy grobie Łazarza, dlatego poszli za nią.
32. Gdy Maria doszła do Jezusa i zobaczyła Go, upadła Mu do nóg i powiedziała:– Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł.
33. Jezus zobaczył, jak Maria płacze, a wraz z nią ci, którzy za nią przyszli. Wtedy głęboko się wzruszył i zasmucił.
34. – Gdzie go pochowaliście? – zapytał.– Panie, chodź i zobacz – odpowiedzieli.
35. Wtedy Jezus zapłakał.
36. – Musiał być mu bardzo bliski! – zauważyli przybysze z Jerozolimy.
37. – Przecież przywrócił wzrok niewidomemu! Nie mógł więc sprawić, żeby Łazarz nie umarł? – mówili z wyrzutem niektórzy.
38. Poruszony do głębi, Jezus dotarł do grobowca. Była to grota, a jej wejście zamykał głaz.
39. – Odsuńcie głaz! – polecił Jezus.– Panie, ciało już cuchnie! Leży tam już bowiem od czterech dni – zawołała Marta, siostra zmarłego.
40. – Przecież powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz Bożą chwałę – odpowiedział Jezus.
41. Odsunięto więc głaz. A Jezus podniósł oczy ku górze i rzekł:– Ojcze, dziękuję Ci, że Mnie wysłuchałeś.
42. Ja wiem, że zawsze Mnie wysłuchujesz, ale mówię to ze względu na tych ludzi, aby uwierzyli, że to Ty Mnie posłałeś.
43. Potem zawołał donośnym głosem:– Łazarzu! Wyjdź!
44. Wtedy zmarły wyszedł z grobu. Jego stopy i ręce były jeszcze powiązane płóciennymi opaskami, a twarz owinięta chustą.– Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić – rzekł Jezus.
45. Wówczas wielu ludzi z Jerozolimy, którzy przyszli z Marią i zobaczyli ten cud, uwierzyło Jezusowi.
46. Niektórzy jednak odeszli stamtąd i powiadomili o wszystkim faryzeuszy.
47. Ci zaś, razem z najwyższymi kapłanami, zwołali posiedzenie Wysokiej Rady.– Co robić? – zastanawiali się. – Ten człowiek dokonuje tak wielu cudów.
48. Jeżeli nic z nim nie zrobimy, wszyscy Mu uwierzą! A wtedy nadciągną Rzymianie i odbiorą nam świątynię i władzę nad krajem.
49. W tym momencie głos zabrał niejaki Kajfasz, który tego roku sprawował urząd najwyższego kapłana:– Nic nie rozumiecie!
50. Przecież lepiej będzie, jeśli jeden człowiek umrze za naród, niż miałby zginąć cały naród.
51. Nie powiedział tego sam od siebie. Jako najwyższy kapłan wypowiedział proroctwo, że Jezus ma umrzeć za cały naród.
52. I nie tylko za naród, lecz również po to, aby zgromadzić razem wszystkie Boże dzieci rozproszone po świecie.
53. Tego dnia przywódcy postanowili więc, że zabiją Jezusa.
54. Dlatego przestał On jawnie poruszać się po Judei. Skierował się natomiast wraz z uczniami do Efraim, miasteczka położonego blisko pustyni, i tam się zatrzymał.
55. Zbliżało się właśnie święto Paschy. I mnóstwo ludzi z całego kraju napływało do Jerozolimy jeszcze przed świętem, aby dopełnić ceremonii oczyszczenia.
56. Wszyscy wypatrywali także o Jezusa i będąc w świątyni pytali siebie nawzajem:– Jak myślicie, czy przyjdzie na uroczystości?
57. Najwyżsi kapłani i faryzeusze publicznie ogłosili wtedy, że każdy, kto zobaczy Jezusa, ma ich natychmiast o tym poinformować, aby można Go było aresztować.