27. Obudziło to również strażnika. Gdy zobaczył otwarte bramy, uznał, że więźniowie uciekli, i z przerażenia chwycił miecz, aby się zabić.
28. Wtedy Paweł głośno zawołał:– Nie rób sobie krzywdy! Wszyscy tu jesteśmy!
29. Strażnik zażądał światła i drżąc ze strachu padł do nóg Pawła i Sylasa.
30. Wyprowadził ich z celi na zewnątrz i zapytał:– Panowie! Co mam robić, żeby osiągnąć zbawienie?
31. – Uwierz w Jezusa jako Pana – odpowiedzieli – a będziesz zbawiony ty i cały twój dom.
32. I przedstawili jemu i wszystkim jego domownikom dobrą nowinę.
33. Zaraz też strażnik zaprosił ich do siebie i opatrzył rany po biczowaniu, a następnie dał się ochrzcić wraz z całą rodziną.
34. Następnie ugościł ich w swoim domu, razem ze wszystkimi ciesząc się z tego, że uwierzył Bogu.
35. Następnego dnia sędziowie wysłali do strażnika żołnierzy z rozkazem:– Uwolnij tych ludzi!
36. – Sędziowie wydali rozkaz, żeby was uwolnić – powiedział strażnik do Pawła. – Idźcie więc w pokoju.
37. – O nie! – zaprotestował Paweł. – Nie zważając na to, że jesteśmy rzymskimi obywatelami, bez wyroku kazali nas ubiczować i wtrącić do więzienia. A teraz ukradkiem próbują się nas pozbyć? Niech sami przyjdą i nas uwolnią.
38. Żołnierze przekazali tę odpowiedź sędziom. Ci zaś przestraszyli się, słysząc, że apostołowie mają rzymskie obywatelstwo.