17. Szła za Pawłem i za nami, krzycząc:– Ci ludzie to słudzy Najwyższego Boga! Oni głoszą wam drogę do zbawienia!
18. Powtarzało się to przez wiele dni. W końcu Paweł, zmęczony tą sytuacją, odwrócił się i rzekł do demona:– W imieniu Jezusa Chrystusa rozkazuję ci: Wyjdź z niej!Wówczas demon natychmiast ją opuścił.
19. Gdy jednak właściciele niewolnicy zobaczyli, że przepadła ich nadzieja na dalsze dochody, schwytali Pawła oraz Sylasa i zaciągnęli ich na rynek, do władz miasta.
20. Następnie postawili ich przed sędziami i powiedzieli:– Ci ludzie zakłócają porządek publiczny w naszym mieście!
21. Są Żydami i propagują styl życia, którego nam, Rzymianom, nie wolno przyjmować!
22. Cały tłum zwrócił się wtedy przeciwko Pawłowi i Sylasowi, a sędziowie nakazali zedrzeć z nich ubranie i ubiczować ich.
23. Gdy już im wymierzono karę, wtrącili ich do więzienia, a strażnikowi nakazali dobrze ich strzec.
24. Słysząc taki rozkaz, strażnik umieścił ich w celi mieszczącej się w środku budynku, a ich nogi zakuł w dyby.
25. Około północy Paweł i Sylas wielbili Boga modlitwą i pieśniami, a wszyscy współwięźniowie przysłuchiwali się im.
26. Nagle powstało tak wielkie trzęsienie ziemi, że zadrżały fundamenty więzienia. Wszystkie drzwi same się otworzyły, a kajdany wszystkich więźniów rozerwały się.
27. Obudziło to również strażnika. Gdy zobaczył otwarte bramy, uznał, że więźniowie uciekli, i z przerażenia chwycił miecz, aby się zabić.
28. Wtedy Paweł głośno zawołał:– Nie rób sobie krzywdy! Wszyscy tu jesteśmy!
29. Strażnik zażądał światła i drżąc ze strachu padł do nóg Pawła i Sylasa.
30. Wyprowadził ich z celi na zewnątrz i zapytał:– Panowie! Co mam robić, żeby osiągnąć zbawienie?