18. i teraz pytali, czy zatrzymał się tu Szymon Piotr.
19. A gdy on ciągle jeszcze zastanawiał się nad wizją, Duch Święty powiedział do niego:– Szuka cię trzech ludzi.
20. Zejdź na dół i idź z nimi bez wahania. To Ja ich posłałem.
21. Piotr zszedł więc i zwrócił się do przybyłych:– To mnie szukacie. Co was sprowadza?
22. – Wzywa cię Korneliusz – odpowiedzieli – rzymski dowódca, człowiek prawy i poważnie traktujący Boga, mający dobrą opinię wśród Żydów. Właśnie jemu anioł polecił wezwać cię do jego domu i posłuchać tego, co masz do powiedzenia.
23. Piotr zaprosił ich do środka i udzielił noclegu. Następnego zaś dnia, wraz z kilkoma wierzącymi z Jaffy, ruszyli w drogę.
24. Dzień później przybyli do Cezarei. Korneliusz czekał już na nich razem z zaproszonymi krewnymi i przyjaciółmi.
25. Gdy Piotr wchodził do jego domu, wyszedł mu na spotkanie i padł mu do nóg, oddając cześć.
26. Lecz Piotr rzekł:– Wstań! Ja też jestem tylko człowiekiem!
27. I rozmawiając z Korneliuszem, wszedł do środka, gdzie czekało już wiele osób.
28. Wtedy przemówił do nich:– Dobrze wiecie, że nam, Żydom, nie wolno kontaktować się ani nawet zbliżać do pogan. Bóg jednak objawił mi, że nikogo nie należy uważać za nieczystego i gorszego.
29. Dlatego przyszedłem bez sprzeciwu. Powiedzcie więc, dlaczego mnie wezwaliście.
30. – Cztery dni temu – odrzekł Korneliusz – modliłem się tu, w domu, około trzeciej po południu, gdy nagle stanął przede mną człowiek ubrany w lśniącą szatę
31. i rzekł: „Korneliuszu, twoje modlitwy i ofiarność zostały zauważone przez Boga!
32. Wyślij więc do Jaffy swoich ludzi i zaproś do siebie Szymona Piotra, który jest gościem innego Szymona, garbarza z Jaffy. Jego dom znajduje się nad brzegiem morza”.