7. Cieszmy się więc i radujmy,oddając Mu cześć!Nadszedł bowiem czas wesela Baranka,a Jego narzeczona jest już gotowa.
8. Ubrano ją w suknię z czystego, lśniącego lnu,którym są prawe czyny świętych”.
9. Wtedy anioł powiedział do mnie:– Zapisz: „Szczęśliwi są ci, których zaproszono na weselną ucztę Baranka”. To prawdziwe słowa samego Boga – wyjaśnił.
10. Wtedy padłem mu do nóg, chcąc oddać mu cześć, ale on rzekł:– Nie czyń tego! Ja także jestem tylko sługą Boga, podobnie jak ty i inni wierzący, którzy – natchnieni przez Ducha – opowiadają ludziom o Jezusie. Cześć należy się tylko Bogu!
11. Potem zobaczyłem otwarte niebo, a w nim – białego konia. Dosiadał go Ten, który jest wierny oraz prawdziwy: sprawiedliwy Sędzia i Wojownik.
12. Jego spojrzenie było przenikające jak płomień ognia, a na głowie miał wiele koron. Na czole zaś miał wypisane imię, którego nie znał nikt oprócz Niego.
13. Miał na sobie płaszcz noszący ślady krwi. Imię Tego Jeźdźca brzmi Słowo Boże.
14. Za Nim, na białych koniach, podążały niebiańskie oddziały, ubrane w biały, czysty len.
15. Jeździec ten zaatakuje narody ostrym mieczem, wychodzącym z Jego ust, i będzie potężnym władcą. Wsypie wszystkie narody, jak grona, do tłoczni gniewu wszechmocnego Boga.