1. Traktujcie nas więc jako tych, którzy służą Chrystusowi i wyjaśniają innym Boże tajemnice.
2. Naszym najważniejszym obowiązkiem jest lojalność wobec Tego, któremu służymy.
3. Dlatego nie martwię się tym, jak mnie ocenicie lub co myślą o mnie inni ludzie. Zresztą nawet ja sam nie oceniam mojej służby.
4. Wprawdzie niczego nie mogę sobie zarzucić, ale to nie wystarcza. Ocenić musi mnie sam Pan.
5. Nie osądzajcie więc nikogo przedwcześnie – zanim On nie powróci i nie rozświetli tego, co ukryte w ciemnościach, i nie ujawni prawdziwych ludzkich zamiarów. Wtedy każdy z nas otrzyma od Boga należną pochwałę.
6. Na przykładzie własnym i Apollosa pokazałem wam, że nie wolno wykraczać ponad to, co mówi Pismo, i wywyższać jednych nauczycieli, poniżając drugich.
7. Jaki masz powód do dumy? Czy masz coś, czego nie otrzymałeś w darze? A skoro wszystko, co masz, jest darem, dlaczego szczycisz się tym tak, jakbyś sam to zdobył?
8. Wszystko już macie? Jesteście bogaci? Nie czekając na nas, zaczynacie już królować? Chciałbym, abyście rzeczywiście królowali – a my z wami.
9. Jestem przekonany, że nas, apostołów, Bóg umieścił na samym końcu. Jesteśmy jak skazańcy czekający na egzekucje, wystawieni na widok publiczny przed całym światem – przed ludźmi i aniołami.
10. My z powodu Chrystusa jesteśmy uważani za głupców – wy staliście się dzięki Niemu mądrzy; my słabniemy – wy nabieracie sił; my jesteśmy pogardzani – wy otaczani szacunkiem.
11. Stale jesteśmy głodni i spragnieni, pozbawieni ubrań, poniżani i bezdomni.
12. Ciężko pracujemy, aby zarobić na życie. Gdy ludzie nas znieważają – my życzymy im szczęścia, gdy nas prześladują – znosimy to,
13. gdy nas zniesławiają – modlimy się za nich. Wciąż jesteśmy jak śmieci i odpadki tego świata.
14. Nie piszę o tym wszystkim, aby was zawstydzić, ale żeby was pouczyć jako ukochane dzieci.
15. Bo chociaż możecie mieć tysiące nauczycieli, to duchowych ojców macie niewielu. Przecież to ja „zrodziłem” was dla Chrystusa, głosząc wam dobrą nowinę.