29. Niech położy na prochu swoje usta może jest jeszcze nadzieja.
30. Niech nadstawi policzki Temu, co go uderza i niech się nasyca hańbą.
31. Gdyż Pan nie odtrąca na wieki.
32. A jeżeli zasmucił znowu się zmiłuje, według pełni Swej łaski.
33. Bo nie ze Swojego serca trapi oraz zasmuca synów ludzkich.
34. Kiedy się pod stopami gnębi wszystkich więźniów ziemi,
35. gdy się uchyla prawo człowieka przed obliczem Najwyższego,
36. gdy się wykrzywia czyjkolwiek spór czy WIEKUISTY tego nie widzi?
37. Czy ktoś coś wypowiedział a się spełniło, jeśli Pan tego nie rozkazał?
38. Czyż nie z ust Najwyższego wychodzi zarówno bolesne, jak i szlachetne?
39. Czemu człowiek utyskuje póki żyje mąż, co cierpi za swoje grzechy?
40. Rozważmy nasze drogi i je zbadajmy, nawrócimy się do WIEKUISTEGO.
41. Podnieśmy serce do Boga w Niebie, nie tylko nasze ręce.
42. Myśmy wykroczyli i byli przekorni, a Ty nie wybaczyłeś.
43. Okryłeś się gniewem oraz nas ścigałeś; zabijałeś nas bez litości.
44. Przesłoniłeś się chmurą tak, że nie przeniknęła modlitwa.
45. Pośród ludów uczyniłeś nas podmiotem oraz przedmiotem wstrętu.
46. Otwierali na nas usta wszyscy nasi wrogowie.