17. Oddaliłeś od pokoju mą duszę, więc zapomniałem o szczęściu.
18. Powiedziałem: Zniknęła moja żywotna siła i ma nadzieja od WIEKUISTEGO.
19. Wspomnij na moją nędzę i tułactwo, na piołun oraz truciznę.
20. Pamięta, o, pamięta; lecz we mnie jest pognębiona moja dusza.
21. To wezmę do mojego serca oraz z tego powodu będę ufał:
22. To są łaski WIEKUISTEGO, że jeszcze nie zginęliśmy, bowiem nie wyczerpało się Jego miłosierdzie.
23. One się odświeżają każdego poranku, gdyż wielką jest Twoja niezawodność.
24. Moim udziałem jest WIEKUISTY mówi moja dusza, dlatego Mu ufam.
25. Dobrotliwym jest WIEKUISTY dla tych, co na Nim polegają; dla duszy, która Go szuka.
26. I dobrze jest czekać w milczeniu na pomoc WIEKUISTEGO.
27. Dobrze też człowiekowi w jego młodości dźwigać jarzmo.
28. Niechaj siedzi samotnie i milczy, kiedy go jarzmem obarczył.
29. Niech położy na prochu swoje usta może jest jeszcze nadzieja.
30. Niech nadstawi policzki Temu, co go uderza i niech się nasyca hańbą.
31. Gdyż Pan nie odtrąca na wieki.
32. A jeżeli zasmucił znowu się zmiłuje, według pełni Swej łaski.
33. Bo nie ze Swojego serca trapi oraz zasmuca synów ludzkich.