1. Lepszy biedny, co postępuje w swej prostocie niż taki, co ma przewrotne usta i jest głupcem.
2. Bezrozumnej duszy jest niedobrze; a kto jest rączych nóg – chybi celu.
3. Głupota człowieka skrzywia jego drogę, a jego serce narzeka na WIEKUISTEGO.
4. Bogactwo przysparza coraz więcej przyjaciół; a od ubogiego odłącza się i jego towarzysz.
5. Fałszywy świadek nie ujdzie bezkarnie; nie ocali się ten, co wygłasza kłamstwa.
6. Wielu głaszcze oblicze hojnego i każdy jest przyjacielem szczodrobliwego męża.
7. Wszyscy, nawet bracia ubogiego go nienawidzą; o ileż bardziej usuwają się od niego jego towarzysze. A on goni za ich przyrzeczeniami, ale ich nie ma.
8. Swoje życie miłuje ten, co nabiera rozumu; a kto zachowuje rozwagę, ten znajdzie szczęście.
9. Fałszywy świadek nie ujdzie bezkarnie; a kto wygłasza kłamstwa – zginie.
10. Głupcowi nie przystoi rozkoszne życie; a tym mniej niewolnikom rządzić panami.
11. Rozum człowieka hamuje jego porywczość i jest dla niego chwałą, kiedy przebaczy uchybienie.
12. Gniew króla jest jak ryk lwa, a jego łaska jak rosa na roślinności.
13. Nieszczęściem dla ojca jest głupi syn, a swarliwość kobiety jak stale cieknąca rynna.
14. Dom i mienie jest spuścizną po ojcach; a darem WIEKUISTEGO jest rozumna żona.
15. Lenistwo pogrąża w głęboki sen, więc dusza gnuśnego musi łaknąć.
16. Kto zachowuje przykazanie – zachowuje swe życie; a kto nie zwraca uwagi na swoje drogi – zginie.
17. Kto się lituje nad biednym – pożycza WIEKUISTEMU; On mu wynagrodzi jego zasługę.