27. I jak proch, niczym deszcz spuścił na nich mięso, ptactwo skrzydlate jak piasek morski.
28. Rzucał je na środek ich obozu, wokoło ich namiotów.
29. Więc jedli i wielce się nasycili, gdyż sprowadził im przedmiot ich żądzy.
30. Ale nie porzucili swojego pożądania, choć pokarm był jeszcze w ich ustach.
31. Zatem spadł na nich gniew Boga i poraził otyłych, a młodzieńców Israela powalił.
32. Mimo tego jeszcze grzeszyli i nie wierzyli w Jego cuda.
33. Więc w marności spełnili swe dni, a swoje lata w trosce.
34. Kiedy ich gromił – błagali Go, nawracali się oraz szukali Boga.
35. Wspomnieli, że Bóg jest ich Opoką, Pan Najwyższy ich Zbawcą.
36. Więc swoimi ustami Mu schlebiali, swoim językiem Mu kłamali.
37. Ale przy Nim nie wytrwało ich serce i nie byli wierni Jego Przymierzu.
38. A On, miłosierny, odpuszczał ich winę i ich nie zgładzał; często odwracał Swój gniew i nie pobudzał całej Swojej zapalczywości.
39. Wspomniał, że są cielesną naturą; powiewem, co przelatuje i nie wraca.