17. Lecz jeszcze nie przestali grzeszyć przeciw Niemu i opierać się Najwyższemu na pustyni.
18. Kusili także Boga w swoim sercu, żądając jadła dla swego życia.
19. I złorzeczyli prawdziwemu Bogu, mówiąc: Czy Bóg potrafi przyrządzić stół na puszczy?
20. Oto uderzył w skałę, a wytrysnęły wody oraz rozlały się rzeki. A czy zdoła dać chleba? Czy przygotuje mięso dla Swego ludu?
21. Zatem WIEKUISTY to usłyszał, oburzył się oraz zapłonął ogień przeciwko Jakóbowi, wybuchł gniew przeciwko Israelowi.
22. Bo nie wierzyli Bogu i na Jego pomocy nie polegali.
23. Więc rozkazał obłokom z wysoka oraz otworzył bramy niebios.
24. I, jak deszcz, spuścił na nich mannę na pokarm, dając im zboże niebios.
25. Człowiek spożywał chleb bogatych; do syta zesłał im zapasów.
26. Pognał po niebie wschodni wiatr i Swą mocą sprowadził południowy.
27. I jak proch, niczym deszcz spuścił na nich mięso, ptactwo skrzydlate jak piasek morski.
28. Rzucał je na środek ich obozu, wokoło ich namiotów.
29. Więc jedli i wielce się nasycili, gdyż sprowadził im przedmiot ich żądzy.
30. Ale nie porzucili swojego pożądania, choć pokarm był jeszcze w ich ustach.
31. Zatem spadł na nich gniew Boga i poraził otyłych, a młodzieńców Israela powalił.
32. Mimo tego jeszcze grzeszyli i nie wierzyli w Jego cuda.