1. Czemu się burzą ludy, a narody próżne zamysły knują?
2. Powstają królowie ziemi i razem radzą książęta przeciw BOGU, i Jego Pomazańcowi.
3. Stargajmy ich więzy, zrzućmy z siebie ich pęta.
4. Ten, co króluje w niebiosach się uśmiecha, Pan im urąga.
5. Zatem przemówi do nich w Swoim gniewie i w Swojej grozie ich zatrwoży.
6. To Ja namaściłem Mojego Króla na Cyonie, na Mojej świętej górze.
7. Ogłaszam ten wyrok: WIEKUISTY do mnie powiedział: Ty jesteś Moim Synem, Ja cię dzisiaj wydałem na świat.
8. Zażądaj ode mnie, a dam ci w dziedzictwo ludy i granice ziemi na twą własność.
9. Roztrącisz je berłem żelaznym, skruszysz je jak garncarskie naczynia.
10. Zatem teraz rozmyślcie się królowie, ukorzcie się sędziowie ziemi.
11. Służcie BOGU w bojaźni oraz radujcie się w skrusze.
12. Składajcie hołd Synowi, aby się nie gniewał i byście nie zmylili drogi; gdyż łatwo zapłonie jego gniew. Szczęśliwi, co u niego szukają schronienia.