16. Jego serce stężałe jest jak głaz, tak stężałe jak spodni kamień młyński.
17. Przed jego szarżą truchleją najdzielniejsi, a kiedy orze fale tracą ducha.
18. Jeśli go ktoś zaczepi – ani oręż się nie ostoi, ani lanca, dzida, czy harpun.
19. Żelazo uważa za słomę, a mosiądz za zbutwiałe drzewo.
20. Nie spłoszy go strzała z łuku; a kamienie procy zamieniają się przy nim w źdźbła.
21. Niby źdźbła są też maczugi i drwi sobie ze świstu lancy.
22. U spodu ma zębate skorupy, nimi zatacza ślad po mule.
23. Jak kocioł spienia głębię, a morze przeistacza jakby w wrzątek.
24. Za nim lśni jego ślad, jakby toń miała siwiznę.