16. Srogo postępuje ze swoimi młodymi, jakby były nie jej; a jeśli jej trud jest daremny – nie zaznaje trwogi.
17. Bo Bóg pozbawił ją mądrości i nie użyczył jej rozumu.
18. Przy pierwszej sposobności unosi się wysoko, urąga z konia i jego jeźdźca.
19. Czy dajesz rumakowi dzielność? Czy jego szyję przystrajasz w falującą grzywę?
20. Czy puszczasz go w podskoki jak szarańczę? A przenikliwość jego rżenia wzbudza trwogę.
21. Jego kopyta ryją grunt, cieszy się swoją siłą i wyrusza na spotkanie zbroi.
22. Urąga trwodze i się nie lęka; nie ustępuje także przed ostrzem miecza.
23. Nad nim chrzęści kołczan, błyszczy włócznia i lanca.
24. Z drżeniem i gniewem wchłania pył i nie daje się zatrzymywać na głos trąby.
25. Kiedy uderzy trąba, zarży, że hej! Z daleka wyczuwa bój, gromkie okrzyki wodzów i wrzawę bitwy.
26. Czy mocą twego rozumu wzbija się jastrząb, rozwijając swe skrzydła ku południu?
27. Czy na twój rozkaz wzlatuje orzeł i wysoko ściele swoje gniazdo?
28. Zamieszkuje na skale i przebywa na urwiskach skał, jakby w zamczysku.
29. Stamtąd wypatruje żeru, jego oczy śledzą daleko,
30. a jego młode chlipią krew; bo gdzie polegli, tam i on.