1. Nad tym drży także moje serce i jakby wyskakuje ze swego miejsca.
2. O, słuchajcie, słuchajcie grzmienia Jego głosu oraz szumu, który wychodzi z Jego ust.
3. Pod całym niebem go rozsyła, a Jego światło idzie po krańce ziemi.
4. Głos za nim huczy, grzmi głosem Swojego majestatu i nie powstrzymuje błyskawic, gdy Jego grom ma być słyszany.
5. Bóg straszliwie grzmi swoim głosem – sprawuje wielkie rzeczy, których nie pojmujemy.
6. Tak, On mówi do śniegu: Padaj na ziemię; także do kroplistego deszczu oraz do Swoich nawalnych oraz gwałtownych ulew.
7. Wtedy zamyka rękę każdego człowieka, by wszyscy ludzie poznali Jego dzieła.
8. Zwierz cofa się do jaskini oraz wylega w swoich kniejach.
9. Ze składu wychodzi burza, a mróz od rozpędzonych wichrów.
10. Od Bożego tchnienia wytwarza się lód oraz tężnieje przestwór wód.
11. Obciąża też chmury gradem, obłoki rozprasza Swoim światłem,
12. więc wirują wokoło według Jego planów, by na powierzchni całego kręgu ziemskiego uskutecznić wszystko, co im rozkazał.
13. Wywołuje je jako karcącą rózgę, bądź jako owoc ziemi, bądź jako znak Jego łaski.
14. Ijobie, skłoń na to ucho, zastanów się i rozważ te Boże cuda.
15. Czy ci wiadomo, jakie Bóg im nadaje zadanie, albo jak każe zabłysnąć światłu Swoich chmur?
16. Czy rozumiesz ruchy obłoków i dziwy Tego, który jest doskonałej umiejętności?