3. Położono kres ciemności, bowiem docierają do ostatnich jej granic; do kamieni, które leżą w mroku, w cieniu śmiertelnej pomroki;
4. w oddaleniu od zamieszkałych siedzib, gdzie o nich zapomniały stopy przechodniów; przebijają szyb i zawieszeni, kołyszą się z dala od ludzi.
5. Z ziemi wychodzi chleb, ale pod nią burzy się ogień.
6. Pokładem szafirów są jej kamienie i złoty piasek udziałem.
7. Ale ścieżki do tego nie zna drapieżny ptak, ani jej nie wypatrzyło oko krogulca.
8. Nie kroczą po niej młode bestie, ani nie stąpa po niej stary lew.
9. Człowiek wyciąga swoją rękę po krzemień, wywraca góry do korzenia.
10. Przez skały przeprowadza strumienie, a jego wzrok wykrywa każdy klejnot.
11. Tamuje żyły wodne, aby się nie sączyły, a co jest skryte wychodzi na światło.
12. Ale mądrość – gdzie ją znaleźć? I gdzie jest siedlisko poznania?