13. W szczęściu spędzają swoje dni, po czym w mgnieniu oka zstępują do Krainy Umarłych.
14. A przecież mawiali do Boga: Usuń się od nas, bo nie chcemy poznania Twoich dróg.
15. Kto jest tym Wszechmocnym, abyśmy mu służyli i jaki będzie dla nas pożytek, gdy do niego zwrócimy się z prośbą?
16. Zaprawdę, nie w ich mocy było ich szczęście – mówię to, chociaż myśl niegodziwych jest daleka ode mnie.
17. Czy często gaśnie pochodnia niegodziwych oraz przypada na nich zguba? Czy często wydziela im losy w swoim gniewie?
18. A przecież są jak źdźbło wobec wiatru; jak plewa, którą porywa wicher.
19. Bóg składa utrapienie dla swych dzieci. Niech mu samemu zapłaci, by to odczuł.
20. Niech jego własne oczy zobaczą zgubę i niech sam pije z zapalczywości Wszechmocnego.
21. Bo cóż go obejdzie jego dom, gdy będzie po nim, kiedy liczba jego miesięcy zostanie obliczoną?
22. Czy Boga można uczyć poznania; Jego, który sądzi niebiosa?
23. Jeden umiera w pełni pomyślności, zewsząd bezpieczny i spokojny;
24. jego kadzie napełnione są mlekiem, a szpik jego kości – napojony.
25. A inny umiera w goryczy duszy, gdyż nigdy nie zakosztował szczęścia.
26. Wspólnie ułożyli się w prochu i obu pokrywa robactwo.
27. Oto znam wasze myśli i zamysły, którymi mnie krzywdzicie.
28. Bo powiadacie: Gdzie jest dom tyrana? Gdzie namiot, co niegodziwcom służy za schronienie?
29. Czemu więc po drodze nie pytaliście przechodniów oraz nie poznaliście ich dowodów,