10. Także zostało mi odkryte, że owo przykazanie ku życiu, stało się tym ku śmierci;
11. bo grzech, kiedy otrzymał punkt wyjścia z przykazania, omamił mnie i przez nie zabił.
12. Tak, że Prawo jest święte, i przykazanie jest święte oraz sprawiedliwe i dobre.
13. Zatem to dobre stało się dla mnie śmiercią? Nie może być. Ale grzech, aby mógł się okazać grzechem, poprzez dobre sprawił mi śmierć; by grzech, w czasie swojej wyższości, przez przykazanie mógł okazać się grzeszny.
14. Bo wiemy, że Prawo jest duchowe, zaś ja jestem wewnętrznie cielesny, sprzedany na skutek grzechu.
15. Gdyż nie rozumiem, któremu czynię; bo nie czynię Temu, któremu sobie życzę, ale czynię temu, którego nienawidzę.
16. Zaś jeśli czynię temu, któremu nie chcę, przyznaję Prawu, że jest szlachetne.
17. Zatem teraz już nie ja mu czynię ale grzech, który we mnie mieszka.
18. Bo wiem, że nie mieszka we mnie, to jest w moim ciele wewnętrznym pożyteczne; gdyż to, co sobie życzę, stoi obok mnie, i nie odkrywam zdobywania tego szlachetnego.
19. Nie czynię tego odpowiedniego, które chcę; ale spełniam to złe, którego nie chcę.
20. Zaś jeśli czynię temu, komu nie chcę, to już nie ja to sprawiam, ale grzech, co we mnie mieszka.
21. Odkrywam zatem Prawo, które chce mnie czynić dobrym, ponieważ napiera na mnie złe.
22. Razem się cieszę Prawem Boga z powodu wewnętrznego człowieka,
23. ale w moich członkach widzę inne prawo, prowadzące wojnę przeciwko Prawu mojej myśli oraz biorące mnie do niewoli w prawie winy, tym, co jest w moich członkach.
24. Nieszczęśliwy ja człowiek; kto mnie wyzwoli z ciała tej śmierci?
25. Zaś wdzięczność Bogu z powodu Jezusa Chrystusa, naszego Pana. Zatem więc, ja sam, sposobem myślenia służę Prawu Boga, zaś ciałem prawu grzechu.