5. Niech będą jako plewy przed wiatrem, a Anioł Pański niechaj ich rozproszy.
6. Niech będzie droga ich ciemna i śliska, Anioł Pański niech ich goni.
7. Albowiem bez przyczyny zastawili na mię w dole sieci swoje, i bez przyczyny ukopali dół duszy mojej.
8. Niechaj na nich przyjdzie spustoszenie, którego się nie spodziewali; a sieć ich, którą zastawili, niech ich ułowi na zginienie, a niech w nią wpadną.
9. Ale dusza moja niech się rozraduje w Panu, niech się rozweseli w zbawieniu jego.
10. Tedy wszystkie kości moje rzeką: Panie! któż podobny tobie? który wyrywasz utrapionego od mocniejszego nadeń, a nędznego i ubogiego od drapieżcy jego.
11. Powstawają świadkowie fałszywi, a o czem nie wiem, pytają mię.
12. Oddawają mi złem za dobre, chcąc mię pozbawić duszy mojej,
13. Chociażem się ja w wór obłóczył, gdy oni chorowali; trapiłem postem duszę moję, i modliłem się często sam u siebie za nimi.
14. Jako do przyjaciela, jako do brata mego, ustawiczniem chadzał; poniżałem się jako ten, który się smuci, chodząc po matce w żałobie.