17. Karz syna twego, a sprawić odpocznienie, i sposobi rozkosz duszy twojej.
18. Gdy proroctwo ustaje, lud bywa rozproszony; ale kto strzeże zakonu, błogosławiony jest.
19. Sługa nie bywa słowami naprawiony; bo choć rozumie, jednak nie odpowiada.
20. Ujrzysz człowieka skwapliwego w sprawach swoich; ale lepsza jest nadzieja o głupim, niż o nim.
21. Kto w rozkoszy chowa z dzieciństwa sługę swego, na ostatek będzie chciał być za syna.
22. Człowiek gniewliwy wszczyna zwadę, a pierzchliwy wiele grzeszy.
23. Pycha człowiecza poniża go; ale pokorny w duchu sławy dostępuje.
24. Kto spółkuje ze złodziejem, ma w nienawiści duszę swoję; także też kto przeklęstwa słyszy, a nie objawia go.