7. Wspomnij, o Panie! iż wiatrem jest żywot mój, nie wróci się oko moje, aby widziało dobre rzeczy.
8. Ani mię ogląda oko, które mię widywało; oczy twoje obrócone będą na mię, a mnie nie będzie.
9. Jako niszczeje obłok i przemija, tak zstępujący do grobu nie wynijdzie;
10. Nie wróci się więcej do domu swego, ani go więcej pozna miejsce jego.
11. Przetoż ja nie mogę zawściągnąć ust moich; mówić będę w utrapieniu ducha mego, będę rozmawiał w gorzkości duszy mojej.
12. Izażem ja jest morze, albo wieloryb, zasię mię osadził strażą?
13. Gdym rzekł: Pocieszy mię łoże moje, i ulży mi narzekania mego pościel moja:
14. Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.
15. A przetoż obrała sobie powieszenie dusz moja, a śmierć raczej, niż zostać w kościach.
16. Sprzykrzyłem sobie żywot, nie wiecznie będę żyw. Zaniechajże mię, bo marnością są dni moje.
17. Cóż jest człowiek, że go tak wielce ważysz? a że przykładasz ku niemu serce twoje?
18. A że go nawiedzasz na każdy zaranek? i na każdą chwilę doświadczasz go?
19. Pokądże się nie odwrócisz odemnie? a nie zaniechasz mię, ażbym przełknął ślinę moję?
20. Zgrzeszyłem, cóż mam czynić? o stróżu ludzki! czemuś mię sobie za cel położył, abym był sam sobie ciężarem?