1. Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.
2. Acz na cóżby mi się była siła rąk ich przydała? bo przy nich starość ich zginęła.
3. Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce;
4. Którzy sobie rwali chwasty po chróstach, a korzonki jałowcowe były pokarmem ich.
5. Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem,
6. Tak, iż w łożyskach potoków mieszkać musieli, w jamach podziemnych i w skałach.
7. Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się.
8. Synowie ludzi wzgardzonych, i synowie ludzi bezecnych, podlejsi byli nad proch ziemi.
9. Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią.
10. Brzydzą się mną, a oddalają się odemnie, i na twarz moję plwać się nie wstydzą.
11. Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili.
12. Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego.
13. Popsuli ścieszkę moję, i nędzy do nędzy mojej przyczynili, a nie potrzebują do tego pomocnika.
14. Jako przerwą szeroką napadają na mię, i na spustoszenie moje walą się.