12. A tak zakon jest święty i przykazanie święte, i sprawiedliwe, i dobre.
13. To tedy dobre stałoż mi się śmiercią? Nie daj tego Boże! I owszem grzech, aby się pokazał być grzechem, sprawił mi śmierć przez dobre, żeby się stał nader grzeszącym on grzech przez ono przykazanie.
14. Bo wiemy, iż zakon jest duchowny, alem ja cielesny, zaprzedany pod grzech.
15. Albowiem tego, co czynię, nie pochwalam; bo nie, co chcę, to czynię, ale czego nienawidzę, to czynię.
16. A jeźli czego nie chcę, to czynię, przyzwalam zakonowi, że dobry jest.
17. Już tedy teraz nie ja to czynię, ale grzech we mnie mieszkający;
18. Gdyż wiem, że nie mieszka we mnie (to jest w ciele mojem) dobre; albowiem chęć jest we mnie, ale wykonać to, co jest dobrego, nie znajduję.