1. Paulus, som etter Guds vilje er Jesu Kristi apostel, og Timoteus, bror vår, helsar Guds kyrkjelyd i Korint og alle dei heilage i heile Akaia.
2. Nåde vere med dykk og fred frå Gud, vår Far, og Herren Jesus Kristus!
3. Lova vere Gud, vår Herre Jesu Kristi Far, den Far som er rik på miskunn, den Gud som har all trøyst å gje.
4. Han trøystar oss i all vår naud, så vi kan trøysta dei som er i naud, med den trøyst vi sjølve får av Gud.
5. For liksom Kristi lidingar i rikt mål kjem over oss, så vert vi òg i rikt mål trøysta ved Kristus.
6. Lid vi vondt, er det for at de skal få trøyst og frelse. Vert vi trøysta, er det for at de skal få den trøyst som gjer at de held ut i dei same lidingar som vi må tola.
7. Og vår von for dykk er fast. For vi veit at liksom de har del i lidingane, har de òg del i trøysta.
8. Vi vil ikkje, brør, at de skal vera uvitande om alt det vonde vi laut lida i Asia. Det var så tungt at det var meir enn vi kunne bera; vi tvila jamvel på om vi kunne berga livet.
9. Vi kjende oss alt som dødsdømde, for vi skulle ikkje lita på oss sjølve, men på Gud som reiser opp dei døde.
10. Men han berga oss frå den visse død, og han skal atter gjera det. Til han har vi sett vår von, og han skal berga oss på nytt.
11. Og de må koma oss til hjelp med bønene dykkar. Når mange bed, vil det frå mange munnar stiga opp takk for Guds nådige hjelp og for alt det han har gjort for oss.
12. For det kan vi rosa oss av og seia med godt samvit: Vi har ferdast her i verda, og ikkje minst mellom dykk, i ein heilagdom og reinleik som er av Gud. Vi har ikkje late oss leia av menneskeleg visdom, men av Guds nåde.
13. For det ligg ikkje noko anna i det vi skriv til dykk, enn det de kan lesa og skjøna. Og eg vonar at de fullt ut skal læra å skjøna
14. det som de nok har forstått ein del av, at vi skal vera dykkar ære liksom de skal vera vår på vår Herre Jesu dag.
15. I tillit til dette var det at eg ville koma til dykk fyrst, så de endå ein gong skulle få oppleva nåden.
16. Eg ville vitja dykk både på ferda til Makedonia og på vegen attende derifrå, og så kunne de gje meg det eg trong på ferda til Judea.
17. Var dette ansvarslaus framferd? Eller legg eg planar ut frå menneskelege omsyn, så eg seier både ja og nei på same tid?
18. Så visst som Gud er trufast: Det vi seier til dykk, er ikkje samstundes ja og nei.
19. For Guds Son, Jesus Kristus, som vi har forkynt for dykk, eg og Silvanus og Timoteus, han var ikkje ja og nei; i han var det berre ja.
20. For så mange som Guds lovnader er, i han har dei fått sitt ja. Difor seier vi òg ved han vårt Amen, Gud til ære.
21. Men den som gjer både oss og dykk faste i trua på Kristus, og som har salva oss, det er Gud.
22. Og han har sett sitt segl på oss og gjeve oss Anden til pant i hjarto våre.
23. Eg tek Gud til vitne – han som rår for livet mitt: Det er for å spara dykk at eg enno ikkje er komen til Korint.
24. Ikkje så at vi vil vera herrar over trua dykkar, for de er faste i trua. Men vi er medarbeidarar som vil gjera dykk glade.