50. Laban en Betuël antwoordden: ‘Het is duidelijk dat de Here hier de hand in heeft, dus wat moeten wij nog zeggen?
51. Neem haar maar mee en laat haar de vrouw van uw meesters zoon worden, want zo wil de Here het.’
52. Bij dat antwoord viel Abrahams dienaar op de knieën voor de Here.
53. Daarna haalde hij zilveren en gouden sieraden en prachtige kleren voor Rebekka. Ook haar moeder en haar broer kregen kostbare geschenken.
54. Toen werd er gegeten en overnachtte het hele gezelschap daar. De volgende morgen zei de dienaar: ‘Ik zou nu graag teruggaan naar mijn meester.’
55. ‘Maar we willen Rebekka nog graag een dag of tien bij ons houden,’ protesteerden haar moeder en haar broer, ‘daarna kan zij met u meegaan.’
56. ‘Houd u mij alstublieft niet op,’ pleitte de dienaar, ‘nu de Here mijn opdracht heeft laten slagen, wil ik het mijn meester graag gaan vertellen.’
57. ‘Wel,’ zeiden zij, ‘we zullen het meisje vragen wat zij ervan denkt.’
58. Dus riepen zij Rebekka erbij. ‘Wil je met deze man meegaan?’ vroegen zij haar. En zij antwoordde: ‘Ja, ik zal met hem meegaan.’
59. Toen namen zij afscheid van Rebekka en zegenden haar met de woorden: