30. А кога седеше со нив на трпеза, зеде леб, го благослови, го прекрши и им подаде.
31. Тогаш им се отворија очите и тие Го познаа; но Тој стана невидлив за нив.
32. И си рекоа еден на друг: „Зар не гореа во нас срцата наши, кога ни зборуваше по патот и кога ни го објаснуваше Писмото?“
33. Па во истиот час станаа, се вратија во Ерусалим и ги најдоа собрани Единаесетте и оние кои беа со нив,
34. каде што говореа дека Господ навистина воскреснал и му се јавил на Симон.
35. И тие кажаа за она што им се случи по патот и како Го познаа, кога го прекршувал лебот.
36. Додека тие уште зборуваа за тоа, Самиот Исус застана сред нив и им рече: „Мир вам!“
37. А тие, така се уплашија и бидејќи застрашени, помислија дека гледаат дух.
38. Но Тој им рече: „Што сте збунети и зошто такви мисли влегуваат во срцата ваши?
39. Видете ги рацете Мои и нозете Мои: Јас сум Истиот; допрете се до Мене и гледајте; зашто духот нема тело и коски, а, како што гледате, Јас имам.“
40. А кога го рече тоа, им ги покажа рацете и нозете.
41. Но, додека тие од радост уште не веруваа и се чудеа, Тој им рече: „Имате ли овде нешто за јадење?“