17. И го одзеде мирот на мојата душа, и ги заборавив добрите работи.
18. Реков: дотраја мојата сила и надежта, која ми доаѓа од Господа.
19. Спомни си за мојата беда и страдањата, за пелинот и за отровот!
20. Непрекратно мисли на тоа и се суши душата во мене.
21. Тоа го носам во срцето и затоа се надевам.
22. Заради Господовите добрини не сме уништени, Неговите милости никогаш не престануваат.
23. Тие се нови секое утро: Твојата верност е голема!
24. „Господ е мој дел,” ми вели душата, и затоа се надевам во Него.”
25. Добар е Господ за оној, кој се надева во Него, за душата, која Го бара.
26. Блазе му на тој, кој трпеливо чека спасение од Господа.
27. Блазе му на човекот кога тој носи јарем во својата младост.
28. Нека седи во осаменост и нека молчи, зашто Тој му го наметна тоа;
29. нека ги долепи усните до правот, можеби уште има надеж!