3. „О, да загинеше денот во кој се родив и ноќта што соопшти: „Се зачна машко!”
4. Тој ден нека стане црна темнина! Бог од висините да не си спомнува за него, сончевата светлина да не го осветлува повеќе!
5. Мракот и смртната сенка да се отимаат за него, густата темнина да го покрие сосем, дневните смрачувања да го морат со страв!
6. О, темнината да го присвои сиот, нека не им се додава на деновите на годината, нека не влегува во броењето на месеците!
7. А онаа ноќ да биде жалосна довека, да не се чуе радосно воскликнување во неа!
8. Да ја проколнат оние, што го проколнуваат денот и што се способни да го разбудат Левијатанот!
9. Да се помрачат ѕвездите на нејзиното разденување, напразно таа да и се надева на виделината, и да не ги гледа никогаш веѓите на зората!
10. Зашто не ми ја затвори вратата од утробата, да ја скрие маката од моите очи!
11. Зошто не сум мртов од мајчиното крило, зошто не издивнав излегувајќи од утробата?
12. Зошто ме прифатија двете колена и двете гради, за да ме надојат?
13. Во вечен мир би почивал сега, би спиел, својот покој би го уживал.
14. Заедно со цареви и со советниците на земјата, кои си изградија гробници за себеси,
15. или со кнезовите, богати со злато, што ги наполнија своите куќи со сребро.