26. Но, ние треба да бидеме исфрлени на некој остров.”
27. А кога настапи четиринаесеттата ноќ, откако бевме терани таму-ваму по Адрија, околу полноќ, бродарите почувствуваа дека се приближуваме до некоја земја.
28. Го фрлија висакот за мерење на длабочина и најдоа дваесет фати, длабочина. Малку потаму го фрлија пак и најдоа петнаесет фати.
29. Боејќи се да не удриме во гребените, спуштија четири котви од задниот дел на бродот; и чекаа да се раздени.
30. А кога бродарите сакаа да побегнат од бродот и го спуштија чунот во морето, под изговор дека сакаат да ги спуштат котвите од предниот дел на бродот,
31. Павле им рече на стотникот и на војниците: „Ако овие не останат на бродот, вие не можете да се спасите!”
32. Тогаш војниците ги пресекоа јажињата на чунот и го оставија да падне.
33. А пред разденување, Павле ги молеше сите да јадат и рече: „Денес е четиринаесеттиот ден, како чекате и поминувате без јадење, не вкусувајќи ништо.
34. Затоа ве молам да јадете, зашто тоа е за вашето избавување. На ниеден од вас нема да му пропадне ни влакно од главата.”
35. И кога го рече тоа зеде леб и Му благодари на Бога пред сите, го раскрши и почна да јаде.
36. И сите се ободрија, па и самите јадеа.
37. А во бродот нè имаше вкупно двеста седумдесет и шест души.
38. Кога се наситија, го олеснија бродот, исфрлајќи ја пченицата во морето.